Gewandeld, uitgerust en ook een beetje gefietst

We zijn nu in Peru, in Puno aan het Titicacameer, gister hier aangekomen.

Vanuit La Paz zijn we eerst naar Sorata gefietst in 2 dagen. Eerst moesten we dus weer de stad uit zien te komen maar dat ging best goed. Daarna was het redelijk makkelijk fietsen. De dag naar Sorata moesten we nog even een pas van 4200m maar we begonnen op 3900m dus dat was wel te doen. Het had die nacht bij ons geregend en boven gesneeuwd, zag er wel mooi uit. We hadden onderweg nog een klein beetje regen maar aan de andere kant van de pas was het beter weer. De afdaling naar Sorata was echt geweldig, lekker slingeren over een goede weg. Helaas was het laatste deel van de weg slecht dus dat was wat minder.

In Sorata voor het eerst (en laatst) in Bolivia op een echte camping gestaan. Het was een ecolodge met wat huisjes maar ook een deel waar je kon kamperen. Was echt een zeer relaxte plek om wat uit te rusten met ook nog eens mooi uitzicht. Op het terrein hadden ze allerlei dieren: papegaaien, honden, kleine katjes, een koe, een lama, ganzen en een haan. En bij het terras van het restaurant hadden ze bloemen waar de hele tijd kolibri´s op af kwamen, geinige vogeltjes zijn dat. We hebben daar dus eerst even lekker uitgerust en in het zwembad gelegen. Daarna 2 dagen gaan wandelen. We gingen naar een meertje (Laguna Chillata) op 4200m, Sorata ligt op 2600m. Was dus redelijk wat klimmen maar we hadden een route over een makkelijke weg. Het laatste stuk werd nog even lastig omdat de weg ophield. We hadden wel de gps coordinaten maar ondanks dat duurde het even voordat we het meertje vonden. We hadden de hele dag mooi weer maar op het eind kwamen de wolken opzetten. We zetten dus snel de tent op en zijn daar maar grotendeels in gebleven.

De volgende morgen was het weer wat helderder. We hadden het niet koud gehad maar er bleek een heel plakkaat ijs aan de binnenkant van de buitentent te zijn gekomen. Het was natuurlijk heel vochtig omdat we in de wolken zaten en als het dan een beetje vriest krijg je dat dus. We zouden nog verder gaan wandelen maar ik zag het paadje niet zo zitten. Ronald heeft toen nog een klein rondje gedaan en daarna zijn we weer naar beneden gegaan. Op de terugweg namen we voor een groter deel echt een wandelpad en sowieso een volledig andere route dan de heenweg, was dus wel leuk. We waren wel op het eind helemaal gesloopt van zo lang afdalen. Het gevolg was dat we allebei 2 dagen flinke spierpijn hadden en bijna geen hellinkje of trap meer af konden. Denk je een beetje fit te zijn van het fietsen, nou niet dus...

We hebben dus nog 2 dagen lekker op de camping rondgehangen. Helaas was het weer wel wat minder geworden dus het was ook wel goed om daarna weer weg te gaan. We namen de bus weer omhoog en bij het Titicacameer aangekomen zijn we weer gaan fietsen. Het was heel mooi zo langs het meer fietsen. We moesten nog een stukje met de boot over, aparte houten bakken waar ze auto´s en bussen ed ook mee overvaren. Daarna moesten we eerst een stuk klimmen om dan boven verder te fietsen. Het was daardoor wel heel mooi, de hele tijd uitzicht over het meer. Op het laatst hadden we als beloning nog een mooie afdaling naar Copacabana.

Na een dagje Copacabana zijn we met de boot naar Isla del Sol gegaan om te wandelen. De boottocht was echt vreselijk langzaam maar uiteindelijk kwamen we er wel. Er loopt een soort Inca stijl wandelpad over het eiland. Is een mooie route boven over het eiland op een relaxt breed pad. We gingen van noord naar zuid en daar hebben we overnacht in een kamer met mooi uitzicht. Tijdens het eten hadden we nog mooi uitzicht op een onweerbui verderop. De volgende dag nog een wandeling gemaakt, nu over kleinere paadjes. Er zijn veel ezels op het eiland, oa om water te dragen omdat er geen waterleiding is. Ze moeten ook veel spullen dragen omdat er geen auto´s zijn. Na het wandelen weer de boot terug genomen.

Vanaf Copacabana zijn we naar Peru gefietst. Een duidelijk verschil meteen was dat ze hier in Peru tuk tuk´s en riksha´s hebben (heet vast anders hier) terwijl we die eerder nog helemaal niet zagen. Verder is het nog niet duidelijk anders. De vrouwtjes hebben dezelfde soort kleding aan en ze zijn ook hier gek op festivalletjes. Gister hier in Puno was er een groot feest met allemaal groepen die muziek maakten en dansten, erg leuk om te zien.

Morgen gaan we weer verder, richting Arequipa.

Coroico

Vanaf La Paz even een tripje gedaan naar Coroico, dat ligt op 1700m dus leek ons wel lekker even wat warmer dan hier op 3600m.

We moesten eerst de stad uit klimmen naar 4600m. Het eerste stuk was wat vervelend tussen de minibusjes en taxi´s maar daarna was het goed te doen. Vanaf daar boven was er eerst een stuk afdaling over asfalt. Was dus wel fijn rijden maar ook koud omdat we in de wolken zaten. Later namen we de oude weg, ook wel genoemd Death Road of The World´s Most Dangerous Road. Die weg werd nog niet zo lang geleden namelijk gewoon voor normaal verkeer gebruikt en is best smal. Nu is er een nieuwe weg en rijden en vooral georganiseerde fietstoertjes over de weg. Voor fietsen bleek het zeker niet eng, alleen wat oncomfortabel door de hobbels. Wat momenten gehad met kramp in m´n handen en nog een dag spierpijn gehad in m´n onderarmen. Die lui van de fietstoertjes hebben allemaal vering maar wij moesten het zonder doen. Wel heel gaaf zo naar beneden door een steeds groener en warmer wordend landschap. We hebben geen andere fietsers gezien omdat wij eerst een paar uur bezig waren boven te komen en zij verder allemaal met de bus naar boven gaan en dan alleen naar beneden.

Vanaf beneden wilden we niet meer omhoog fietsen, te vermoeiend. Er ging alleen een kasseienweg omhoog en nog 500m klimmen daarover, nu even niet. We konden de fietsen op een taxi mee naar boven nemen. We moesten uit het dorp nog een klein stukje om bij het hostel te komen dat we hadden uitgezocht. We merkten meteen al dat fietsen op die hoogte toch wel iets makkelijker is, vooral even een steil klimmetje.

We hadden een hostel uitgezocht met zwembad maar we hebben er uiteindelijk geen gebruik van gemaakt. We hebben een halve dag zon gehad maar verder kwamen we voornamelijk in de wolken te zitten. Helaas dus niet helemaal gelukt om echt mooi weer te hebben maar zeker wel warmer. Gewoon slapen onder een lakentje met het raam open, dat is weer eens wat anders. Ook prima gegeten daar en vooral lekker uitgerust. We zijn er 3 nachten gebleven en zijn daarna met de bus terug gegaan. Nu dus weer in La Paz.

Chili, tot aan La Paz

Vanmorgen vroeg op gestaan (5:45) om te helpen in het cafe van de casa de ciclista. In ruil voor onze slaapplek helpen we in ieder geval bij het serveren van ontbijt, vanmorgen wat instructie gehad.

We (lees Ronald) hebben trouwens de eerste lekke band gehad. Het bleek toen dat onze reserve binnenbanden niet echt goed waren, 1 was lek en de andere was het ventiel niet heel goed maar die werkte wel. Later die andere maar geplakt en die er weer op gedaan. Mijn fiets is nog steeds ongeschonden, ongelofelijk eigenlijk.

Ik zou nog wat schrijven over Chili, dus daar komt ie. We zouden eindelijk weer eens even asfalt voelen, weliswaar voor 4km maar toch. Helaas waren ze net de weg aan het vernieuwen en konden we alsnog over de onverharde omleiding. De eerste dag gingen we maar een klein stukje dus dat was wel relaxed. We reden door een mooi groen valleitje, dat hadden we al even niet meer zo gezien. Het stond natuurlijk weer vol met lama's. We kwamen door een klein dorpje met een mooi oud kerkje. We klommen het valleitje uit over een pas met mooi uitzicht over de Salar de Coipasa waar we eerder over waren gekomen. Iets verderop, al na 20km, stopten we bij een warmwaterbron. Er waren wat ommuurde stukjes met picknickbankjes waar we ook de tent in konden opzetten, lekker beschut. We zijn er ook lekker in bad geweest en hebben meteen maar wat kleding uitgespoeld. Later kwamen er nog wat lokalen langs die het volgens mij echt als hun wasplek beschouwen en die komen dus met shampoo en al aanzetten. Er was ook een huisje bij waar ze ooit aan begonnen zijn maar niet afgemaakt. We konden er wel in en zo konden we goed uit de wind koken, gaat een stuk sneller dan meestal buiten.

De volgende dag bleek hoe we in de middle of nowhere waren beland want de hele dag hebben we 1 auto gezien tijdens het fietsen en nog 1 toen we de tent hadden opgezet. Veel dorpjes onderweg zijn ook verlaten. De route was geweldig, veel op en neer door valleitjes en dan weer bovenlangs. Het ging niet zo snel maar dat maakt niet uit, we hebben geen haast. Het is wel mooi om zo alles voor jezelf te hebben en te genieten van wat je ziet. We kwamen nog een groep viscacha's (soort konijnen, familie van de chinchilla) tegen tussen de rotsen, zijn grappige beesten. De weg waar we over reden kwam weer even door Bolivia, zonder grenspost oid. Daar net over de grens hebben we de tent opgezet. Het was wat winderig en er was niet echt een beschutte plek dus Ronald heeft geprobeerd met wat stenen een klein muurtje te maken. We kookten in de voortent zodat we geen last hadden van de wind.

's Morgens was het erg koud maar ja je wil toch op tijd vertrekken. Ontbijten doen we meestal in de tent als de zon op de tent begint te schijnen. Deze morgen was het meteen ook winderig en dan duurt het wat langer voordat het warm wordt. We begonnen met het beklimmen van een pas van zo'n 4500m, we waren op 4300m. Valt op zich wel mee maar de wind was wat zanderig en we hadden wind tegen. Het kwam er dus op neer dat we het grootste deel moesten lopen, wat heb ik een hekel aan fiets duwen door het zand. Boven kwamen we weer in Chili en daar was ook een mijnenveld, apart is dat. Naar beneden rijdend kregen we uitzicht over de Salar de Surire, erg mooi. De afdaling was deels wat te heftig met zand en grote stenen dus dan liepen we maar weer even. Beneden aan de rand van de Salar was een warmwaterbron maar het waaide zo hard dat we het te koud vonden om erin te gaan. De rest van de dag fietsten we langs de Salar, lekker vlak en makkelijk dachten we. De wind maakte daar wat anders van, het werd echt afzien. Wel heel mooi met veel vicuna's en wat flamingo's. Gelukkig kwamen we uiteindelijk uit bij een refugio. We mochten daar gratis, beschut, kamperen. We mochten ook gewoon de warme douche en de keuken gebruiken, wat een luxe. Daar zaten trouwens weer veel van die viscacha's en de paar naast de refugio waren heel tam. Nog even een stukje daar de heuvel opgelopen om nog wat mooi uitzicht te hebben.

Vanaf de refugio werd de weg beter omdat er op de Salar zout gewonnen wordt en dat bedrijf onderhoudt de weg. Dat schoot dus wat beter op. Het nadeel is dat je in plaats van 2 auto's per dag een lading vrachtwagens krijgt. Maar het was nog wel te doen en best fijn om even wat makkelijker te fietsen. We gingen eerst een pas over en daarna wat op en neer. Later wat meer langs riviertjes weer en mooie vulkanen. We kwamen die dag weer eens in een dorpje (Guallatire) uit met accommodatie. 's Avonds lekker een dubbele portie eten besteld, dat ging er wel in zeg. We hadden 2 dagen moeten lunchen met crackers en dat vult niet echt. Daar konden we ook weer wat brood kopen en koekjes en popcorn, dus we hebben daar dan ook maar een lading van meegenomen, bijna alle koekjes die ze hadden geloof ik.

We volgden de grotere weg nog 20km en daarna namen we weer een kleinere weg. Meteen geen verkeer meer op 1 politieauto na in het begin. Die vroegen nog even of alles goed ging en vroegen zich af of we wel wisten dat die weg nogal omhoog ging. Nou dat wisten we wel en dat kon je zien ook. Het eerste stuk was nog een beetje op en neer en was best goed te doen. We kwamen weer eens bij een warmwaterbron uit. Dit keer hadden ze er een klein huisje omheen gezet dus we konden lekker beschut in bad, dat was echt heerlijk. Na het lunchen met broodjes tomaat met tonijn waren we klaar voor de pas. We moesten klimmen van zo'n 4500m naar ruim 4700m. Nou is dat op zich niet zo'n groot hoogteverschil maar op die hoogte en op niet de geweldigste weg is dat toch best pittig. We fietsten elke keer een klein stukje, stopten even om bij te komen en deden dan weer een stukje. Was echt een voldoening om boven te komen, volgens de gps op 4740m. Daarna dachten we lekker afdalen tot aan de asfaltweg. Als verrassing kregen we nog lekker wat stukken zacht zand zodat we onze fietsen naar beneden meer hebben moeten duwen dan omhoog. Nog wat schitterende uitzichten erbij en zo kwamen we bij het asfalt, wat een feestje is dat. Echt lang geleden dat we dat gevoeld hadden. We moesten nog wel even een pas over naar de grens met Bolivia maar ja op asfalt valt dat ineens wel mee. Vervolgens vanaf de grens heerlijk 8km afdalen tot de grenspost. Weer een stempel gehaald en in het plaatsje gezocht naar accommodatie. Er was alleen een vreselijk hotelletje en het plaatsje was ook heel erg. We reden dus maar een plaatsje verder, zo'n 9km afdalen over een rechte weg, nooit zo snel 9km afgelegd met een max van 76 km/uur. In dat dorpje vonden we een heel karige accommodatie maar het had in ieder geval meer sfeer.

Vanaf nu weer lekker asfalt de hele dag, gaat ineens een stuk sneller. Het was ook mooier dan verwacht eigenlijk. Het blijft natuurlijk wat op en neer gaan maar we waren zo in het plaatsje 80km verderop, Curahuara de Carangas. Het laatste stuk was heel relaxed rustig naar beneden door een mooie kloof. We vonden daar dus weer eens fatsoenlijke accommodatie en internet, bewoonde wereld. Daar bleven we een dagje om wat te wandelen en te internetten, erg mooie omgeving.

Vanaf daar reden we naar Patacamaya, 100km verderop maar we waren er voor 14 uur. Het grootste deel van de route was geweldig mooi. Allerlei uitgesleten kloofjes en apart gevormde heuvels, was echt genieten. Het laatste stukje werd het minder, kregen we serieuze wind tegen en begon het wat grauwer weer te worden. Was dus fijn dat we er waren en dat we redelijke accommodatie konden vinden. Wel viel de stroom op een gegeven moment uit zodat we in een restaurant bij een gaslampje zaten te eten en verder in het hotel onze hoofdlampjes moesten gebruiken.

De volgende morgen was het echt grijs en begon het te regenen, bah. Wat is dat toch elke keer met het weer als we naar een grote stad gaan... We zijn wel gaan fietsen, toen was het weer droog. De weg die we nu moesten nemen naar La Paz was een stuk drukker en minder aantrekkelijk. Het begon na een paar km weer te regenen en we hadden er niet zo'n zin meer in. We wilden kijken of we ergens een bus konden nemen maar de dorpjes waren toch wel klein.Op een gegeven moment werd het wel weer zonnig gelukkig. De sneeuw die in de bergen was gevallen begon ook meteen weer weg te smelten. Na 40km vonden we het wel best, de hele tijd redelijke wind tegen. Daar toch maar gaan kijken of we een bus konden nemen, we waren bang dat het een minibusje zou worden waar de fiets op het dak moest. Maar we hadden geluk, een grote bus stopte waar onze fietsen nog mooi in de bagageruimte konden, ideaal. Zo reden we makkelijk naar La Paz.

Foto's van het laatste stukje naar La Paz zal ik er later ook nog opzetten.

In La Paz

We zijn in La Paz. Vanmorgen 40km gefietst en daarna de bus genomen La Paz in. De weg was niet heel prettig en wind tegen erbij. Verder is een grote stad in fietsen ook niet bepaald een aanrader dus dan is een bus wel handig.

We kunnen hier verblijven in een casa de ciclista, dat zijn zelf fietsers die andere fietsers ontvangen. Ik heb nu even geen tijd meer voor een verhaal omdat we zo naar ons verblijf gebracht worden. Ik heb wel de foto´s van Chili erop kunnen zetten, bijbehorende tekst komt dus nog.

Over de zoutmeren

Na onze tocht over de zoutmeren en door Chili zijn we weer wat meer in de bewoonde wereld beland. We zijn nu 2-3 dagen van La Paz, in Curahuara de Carangas, in Bolivia. Vandaag daar een rustdag gehouden, vanmorgen wel een mooi stukje gewandeld.

Ik heb net de foto´s erop gezet van het deel over de zoutmeren, het volgende deel ga ik doen als we in La Paz zijn.

De zoutmeren, Salar de Uyuni en Salar de Coipasa, waren geweldig. De rand is zacht maar als je daar overheen bent is het zout heel hard en kun je er erg goed op fietsen. er lopen ook flinke sporen over waar veel auto´s overheen gaan. Daar is het grotendeels glad en fietst het heel makkelijk. Daarbuiten heb je wat meer weerstand van opstaande zoutrandjes maar ook daar kun je wel over fietsen. Het zout heeft een mooie structuur van zeshoekjes. We fietsten de eerste dag naar een eiland op het meer, we konden het vanaf ongeveer 30km afstand zien liggen. Op het eiland mag je alleen overnachten als fietser. Er is een huisje dat oogt als soort vergaderruimte waar we in sliepen, met super uitzicht over de Salar. Het eiland zelf was ook mooi, vol met cactussen, en 2 lama´s. De waren fijn aan het rondhuppelen toen alle andere toeristen weg waren. We hebben er in de bijna volle maan nog een avondwandeling gemaakt rond het eiland.

Een dag later gingen we bij nog wat andere eilanden langs, erg leuk zo over zout fietsen en even een eiland op en dan weer een ander doel kiezen en verder fietsen. We wilden ook graag op het zout kamperen dus op een gegeven moment een plekje gezocht. De zoutrandjes weggeveegd en de tent opgezet. Was een hele toer om de haringen er een beetje in te krijgen, zelfs met steen als hamer. Helaas begon de wind ook aan te trekken nadat we hem hadden opgezet en draaide die ook zodat ie dwars op de tent kwam te staan, fijn... We hebben maar wat scheerlijnen vastgemaakt aan onze fietsen en een fietstas. Zo sliepen we niet echt rustig in de klapperende tent, maar gelukkig werd het op een gegeven moment rustiger. ´s Ochtends zonder wind was het wel mooi wakker worden met uitzicht over het meer.

We moesten nog een klein stukje naar het vaste land en daar nog een stukje om in Llica uit te komen. Op het vaste land maakten we meteen weer kennis met de geweldige wegen, pfff. Maar goed het was maar een korte dag dus het ging nog wel. We vonden er na even zoeken een redelijke plek om te slapen. Er was ´s middags nog een soort festivalletje voor kinderen, allemaal verkleed, wel grappig. Vanaf Llica gingen we naar het volgende zoutmeer, Salar de Coipasa. We hadden gehoord dat we er bij Tres Cruces op moesten kunnen dus dat probeerden we te bereiken. We moesten veel door het zachte zand, vreselijk is dat, veel fiets duwen. Langs de Salar ging het even weer wat beter maar om Tres Cruces te bereiken moesten we weer een vreselijk stuk. Daar bleek vervolgens echt niks te zijn. Van 2 dametjes konden we nog wel wat water krijgen. Het dorp maar weer uit geploeterd en een kampeerplekje gezocht tussen wat duintjes. Het was weer wat winderig en dus niet heel fijn. De volgende morgen vonden we een redelijke lading zand in onze binnentent, via achter erin gewaaid.

´s Morgens het zout op gegaan. Na een zacht stukje aan het begin was het daarna echt weer heerlijk. Er was nog niet echt een weg maar zo fietsen ging prima. Op een gegeven moment zagen we een hele stroom verkeer over de Salar rijden en na een tijdje bedachten we dat ze waarschijnlijk bij de grens vandaan kwamen. Er werden veel nieuwe auto´s vanuit Chili naar Bolivia vervoerd. Wij gingen dus maar over die route rijden want we wilden naar de grens toe. Prima weg grotendeels, op een paar zachtere stukken na. Helaas kwamen we op een gegeven moment weer op het vaste land en werd het fietsen weer minder makkelijk. Gelukkig was het nog wel redelijk te doen. We kwamen op een gegeven moment in Chili terecht, op een kleine weg zonder grenspost, wat nog niet helemaal de bedoeling was. Toen we bijna bij de grens waren wilden we weer naar Bolivia omdat we daar officieel hoorden te zijn. We besloten een weiland over te steken wat echt een heel slechte keuze was. Het bleek een vreselijk veld te zijn waar we onze fietsen over allerlei hobbels moesten duwen en over watertjes heen. Vreselijk zwaar was het. Het dorpje waar we uitkwamen bleek niks te zijn, een hotel zonder douche of een met koude douche. We besloten maar meteen de grens over te gaan naar Chili, nu volgens de officiele manier. Het dorp daar had betere accommodatie en zo kregen we toch onze warme douche, hadden we wel even nodig.

Over een paar dagen zal ik foto´s van Chili erop zetten met verhaaltje. Ik kan alvast zeggen dat het echt geweldig was, zo mooi, maar ook zeker een zwaar stuk.

4 Zware maar geweldige dagen

Gister zijn we in Uyuni aangekomen. Wat was het zwaar en wat was het mooi!

We zijn dus begonnen met het volgen van de spoorlijn. Het eerste stuk wat het echt goed fietsen en heel leuk om te doen. We konden wat stukken nog over een weg en verder was het goed te doen langs het spoor. De bruggetjes waren ook grappig, je fietsen op een van de rails en zelf over de bielzen lopen, ging best goed. Het waren alleen wel erg veel bruggen en dat raak je ook een keer zat, zeker als je moe begint te worden. Op een gegeven moment werden we natuurlijk moe, vooral omdat het fietsen steeds lastiger werd. Er was eerst een deel waar ze aan een weg bezig waren met dynamiet, zo kwamen er dus verse rotsen op het spoor. Later waren ze juist aan het spoor bezig met het uitgraven van bielzen en dat hadden ze een heel stuk gedaan. Vanaf daar waren er veel meer grove stenen en dat fietst dus niet bepaald prettig. We konden nog wel delen fietsen maar moesten ook regelmatig fiets duwen. Ook het aantal struikjes met stekels nam toe wat niet heel ideaal is. Onderweg wel een paar stationnetjes tegengekomen waar dan een paar huizen in de buurt staan, deels leeg. Apart om te zien dat er dan toch nog een paar mensen wonen in de middle of nowhere. Na 50km waren we compleet gaar en was het hoog tijd om de tent op te zetten. Dat deden we bij een stationnetje, Tres Palcas. Helaas had Luke, de Australier, vlak daarvoor nog een lekke band gekregen, balen. Wij konden wel alvast de tent opzetten en koken. Toen het net donker werd hadden we het eten klaar. Daarna snel de tent in want als de zon onder is wordt het heel snel kouder.

De volgende morgen was een deel van ons water bevroren, brrrr. We hadden het in de tent gelukkig niet koud gehad. ´s Ochtends met oppakken was het wel echt koud. Met de zon erbij werd het gelukkig wel weer snel warmer. Zo konden we weer op weg. Maar fietsen was er bijna niet meer bij, zo slecht was het. Na ruim 7 km bijna alleen fiets duwen waren we het redelijk zat en mijn schouder begon gaar te worden. Er kwam een werktreintje aan en Luke vroeg om een lift. Dat kon wel zowaar maar hij moest eerst ergens wat wegbrengen, dat zou 30-40 minuten duren. Nou prima, we zijn daar maar lekker gaan zitten wachten. Koekjes gegeten en gedronken. Het duurde uiteindelijk iets van 1,5 uur en we begonnen toch wel zenuwachtig te worden maar het treintje kwam dus terug. De fietsen konden achterop een karretje en wij en de tassen pasten net in het treintje. Super gave lift was dat. Een en al schokken die trein maar super mooi ritje, echt fantastisch. Op een gegeven moment werden we er weer uit gezet bij een zandweg omdat hij daar weer wat ging doen. Maar vanaf daar was het nog maar 13km en we konden weer fietsen. De zandweg was aardig goed te doen op een paar te zachte stukjes na. Maar het was allang super vergeleken met het stuk dat we steeds langs de rails moesten lopen. Uiteindelijk kwamen we bij Atocha aan, heerlijk. We vonden met vragen snel een hotel en konden lekker even onder de douche. Uit eten was wat irritant omdat er een gast aan tafel bij kwam zitten die eerst probeerde gewoon wat te praten maar hij was echt slecht te verstaan. Later ging ie alleen de hele tijd vragen om ons eten, zoo irritant. Luke kon er helemaal niet tegen en die ging weg, waardoor die gast dus dat eten had. Wij aten zo snel mogelijk het eten op, wat ook niet bepaald geweldig was, en gingen weer weg.

Wel ok geslapen en zo konden we de volgende morgen weer op pad. Dit keer geen spoorlijn maar gewoon de weg. Het begon echt rampzalig zwaar, heel steil het plaatsje uit op een vrij slechte onverharde weg. Ik moest echt een aantal keer even stilstaan omdat m´n hard echt te erg tekeer ging. Na 1.5km was die erge klim voorbij en daarna was het een stuk op en neer. Dat stuk was ook heel zwaar omdat alles steil was en naar beneden was ook erg vanwege de kwaliteit van de weg. Zo gingen we dus erg langzaam maar ach het was allemaal schitterend. Uiteindelijk werd het allemaal vlakker en dat scheelde al een hoop. De weg bleef een ramp dus het was niet echt ontspannen fietsen. We konden nog wel erg wat fruit en water halen, wat wel lekker was. We hadden best wat water bij ons maar is toch fijn om nog een beetje extra te hebben. We haalden 50km en daar was het schitterend kamperen.Heel mooi tussen de zandduintjes, lekker zacht op het zand. Dit keer konden we in het licht eten. De rijst was alleen niet heel succesvol omdat rijst koken op die hoogte (3800m) nog slechter blijkt te gaan dan ik dacht. Ach ja, we hadden wat te eten. ´s Nachts wat het echt koud, zelfs ik begon het wat fris te vonden met thermokleding aan. Voor Ronald was het dus niet echt een lekkere nacht maar het is zo nog net wel te doen.

´s Ochtends warmde de zon de tent op en we ontbeten in de tent. Toen we dachten dat het wel wat opgewarmd was zijn we eruit gegaan en hebben we de spullen gepakt. Die dag was het ongeveer 50km weer maar dan vlak. De weg was echt rampzalig dus echt snel ging het niet. Er waren gelukkig wel best veel zijwegen waar we even van de hoofdweg af konden, die waren een stuk beter. Zo konden we toch delen redelijk ok fietsen. We hebben ook maar regelmatig pauze gehouden om even van het stuiteren af te zijn. We waren wel blij om Uyuni te zien liggen en nog blijer om in een hotel te zijn. Al met al wel echt super gave dagen geweest, zeker ook erg leuk om het met z´n 3en te doen. Ook zwaar, dus nu even bijkomen. Wel vanmorgen nog de was moeten doen, wat heb ik een hekel aan handwassen zeg. Maar wasserettes zijn ook niet alles omdat die de neiging hebben om alles in de droger te doen en dat is niet zo goed voor synthetische kleding.

We weten nog niet hoe lang we hier blijven maar hierna gaan we als het goed is het zoutmeer op, gaaf!

Bijna vergeten, gisteravond pizza gaan eten bij een pizzeria die door iedereen aangeraden wordt. En het was inderdaad heerlijk, we hebben dan ook echt veel zitten eten daar, genieten :).

In Bolivia

We zijn in Bolivia, nu in Tupiza.

In Tilcara zijn we niet meer gebleven omdat de camping niet echt relaxt was. We zijn de volgende dag doorgefietst naar Humahuaca. Wat een geweldige vallei blijft het, echt super mooi fietsen. Een lekker zonnetje erbij elke dag is natuurlijk ook erg aangenaam. In Humahuaca weer een wat betere camping met lekkere douche. Wel koud ´s nachts, ik had er niet zo´n last van nog steeds maar Ronald een beetje. ´s Morgens best veel ijs aan de binnenkant van de buitentent, brrr.

Vanaf Humahuaca hadden we een lastigere dag naar Abra Pampa. We moesten een pas over van 3780m, dat is in ieder geval wat er op het bord stond maar borden zijn niet altijd even betrouwbaar, maar goed heel veel zal het niet schelen. We vertrokken op 2950m en mochten dus een stukje omhoog. Het was weer een fantastisch stuk met wat klimmen en wat op en neer tot we uiteindelijk weer wat naar beneden gingen naar 3450m en daar op de hoogvlakte terecht kwamen. Zo een makkelijk laatste stuk. Dat was maar goed ook want we hadden beide toch wel een beetje hoofdpijn gekregen van de hoogte. Onderweg kwamen we nog 2 Belgen op de fiets tegen. Was een nuttige ontmoeting want zij hadden een stuk gedaan waarvan wij ons afvroegen of dat een beetje te doen was. Ze konden ons goed vertellen hoe we moeten gaan en dat het meeste best goed te doen was. Handig hoor. Verder onze eerste echte lama´s onderweg, geinige beesten.

Vanaf Abra Pampa was heel makkelijk naar de grens met Bolivia. Lekker vlak op de hoogvlakte. Heel raar idee dat je daar op 3400m aan het fietsen bent en dan zo vlak. Je ziet wel bergen verderop maar die lijken dan ook meer op heuvels. De grens oversteken ging soepel en daarna ook wel makkelijk een hotel gevonden. Was niet echt best maar we konden warm douchen en het was heel goedkoop. Het heeft zo z´n voordelen om door een arm land te fietsen. Daar op de markt bij een eettentje lekker wat gegeten en alvast wat brood voor de volgende dag gehaald.

We vertrokken voor ons doen vroeg de volgende dag omdat het volgens verwachting zwaar zou worden. We dachten grotendeels onverhard te moeten fietsen maar ze bleken al best ver met asfalteren. Het was dus wel wat makkelijker daardoor. Wel wat stukken met wat omleidingen op een slechte onverharde weg maar al met al wel goed te doen. Ondanks dat het grotendeels hoogvlakte was toch nog wel wat op en neer ook. We eindigden weer echt tussen de bergen in een mooie vallei. Het laatste stuk was wel heel zwaar, slecht deel van de weg en harde wind tegen. Onderweg alweer fietsers tegengekomen, een ouder Nederlands echtpaar. We kregen een aantal kaartjes van wat accommodatie van ze en wij gaven onze kaart van NW Argentinie, waar zij nu heen gaan. Zij hadden net het deel achter de rug dat wij hierna gaan doen. Ze hadden het vreselijk zwaar gevonden en raadden het ons eigenlijk af het te gaan doen. Het gaat namelijk flink omhoog, van 3000m naar 4200m en dan nog wat keren op en neer, altijd steil en slechte weg. Zij hadden op 4000m moeten kamperen en hadden het heel koud gehad. Ze raadden ons aan om de spoorlijn te gaan volgen, dat schijnt ook mogelijk te zijn. Die gaat gewoon netjes door de vallei ipv over alle heuvels heen. Het grote nadeel daarvan is dat je best veel spoorbruggen hebt en je dan je fietsen over de rails moet balanceren terwijl je zelf over de bielzen loopt, we gaan het zien. Waarschijnlijk gaan we dat morgen maar eens proberen. We zullen met z´n 3en het stuk naar Uyuni, via Atocha, gaan fietsen, dat zal waarschijnlijk 4 dagen gaan kosten met 2 keer wild kamperen. De Australier waar we eerder ook even mee hebben gefietst wil wel graag met ons mee, alleen maar prima op zo´n moeilijk stuk.

Nu zitten we dus in Tupiza. Redelijk toeristisch stadje maar verder wel prima. Gister mooi wandeltochtje gemaakt en daar kwamen we eigenlijk niemand tegen behalve een paar herders met lama´s of geiten. Verder kun je hier prima eten voor weinig geld.

Ik doe vandaag even rustig aan, Ronald is weer wandelen.

Zo mooi!

Wat betreft campings, het lijkt dat ze in het hoogseizoen wel een stuk voller zijn. Anders hebben ze vast niet zoveel grote campings. Het relaxte van de campings hier is ook dat ze meer echt bedoeld zijn voor tenten en niet vol staan met alleen caravans.

Vanaf Salta zijn we eerst een klein stukje verderop naar een camping gegaan bij La Caldera. Was een relaxte route, eerst een stukje fietspad en daarna een rustige weg, beetje langs een rivier de heuvels in. Wel een grijze dag helaas, best fris daardoor. Na even wandelen zijn we dan ook maar de tent in gekropen. Even eruit om te koken en dan weer lekker naar binnen. ´s Morgens nog steeds grijs en koud. We hadden wel een erg mooie route die dag. Een smal kronkelweggetje over een pas, maar een stukje stijgen en niet steil. We belandden in de wolken wat het best mysterieus maakte en ook best nog mooi. Wel fris en nat maar ja. Vooral veel gedaald ook weer en dan weer een een stukje geklommen in het andere dal, naar Yala. We hadden daar een gratis overnachtingsplek in een huisje, heerlijk. Met dank aan familie, Jan en Netty, super. Eind van de dag begonnen de wolken weg te trekken en de volgende dag was heerlijk zonnig. Daar gewassen en daarna gewandeld naar een paar meertjes, erg mooi.

De dag erna zaten we te ontbijten en toen kwam er een andere fietser langs. Het was een Australier die alleen onderweg was. Hij wilde wel wat gezelschap en zo fietsten we de rest van de dag met z´n 3en, was wel leuk. Samen gekampeerd en gegeten en vanmorgen het eerste stuk weer samen gedaan. Hij ging alleen wat verder dus we lieten hem weer alleen. We zijn nu echt in heel erg mooi landschap terecht gekomen. Allemaal bergen met allerlei kleuren, tinten van rood en groen, fantastisch. Tot nu toe is het ook erg goed fietsen, niet echt steil, rustig de rivier volgend. De weg is ook niet te druk en heerlijk weer. Als de zon onder gaat wordt het wel snel kouder maar dan gewoon meer kleren aan en ook weer vroeg de tent in.

Morgen gaan we bij Tilcara een stukje wandelen. We zitten nu geloof ik op 2300m ofzo.