Gister zijn we in Uyuni aangekomen. Wat was het zwaar en wat was het mooi!

We zijn dus begonnen met het volgen van de spoorlijn. Het eerste stuk wat het echt goed fietsen en heel leuk om te doen. We konden wat stukken nog over een weg en verder was het goed te doen langs het spoor. De bruggetjes waren ook grappig, je fietsen op een van de rails en zelf over de bielzen lopen, ging best goed. Het waren alleen wel erg veel bruggen en dat raak je ook een keer zat, zeker als je moe begint te worden. Op een gegeven moment werden we natuurlijk moe, vooral omdat het fietsen steeds lastiger werd. Er was eerst een deel waar ze aan een weg bezig waren met dynamiet, zo kwamen er dus verse rotsen op het spoor. Later waren ze juist aan het spoor bezig met het uitgraven van bielzen en dat hadden ze een heel stuk gedaan. Vanaf daar waren er veel meer grove stenen en dat fietst dus niet bepaald prettig. We konden nog wel delen fietsen maar moesten ook regelmatig fiets duwen. Ook het aantal struikjes met stekels nam toe wat niet heel ideaal is. Onderweg wel een paar stationnetjes tegengekomen waar dan een paar huizen in de buurt staan, deels leeg. Apart om te zien dat er dan toch nog een paar mensen wonen in de middle of nowhere. Na 50km waren we compleet gaar en was het hoog tijd om de tent op te zetten. Dat deden we bij een stationnetje, Tres Palcas. Helaas had Luke, de Australier, vlak daarvoor nog een lekke band gekregen, balen. Wij konden wel alvast de tent opzetten en koken. Toen het net donker werd hadden we het eten klaar. Daarna snel de tent in want als de zon onder is wordt het heel snel kouder.

De volgende morgen was een deel van ons water bevroren, brrrr. We hadden het in de tent gelukkig niet koud gehad. ´s Ochtends met oppakken was het wel echt koud. Met de zon erbij werd het gelukkig wel weer snel warmer. Zo konden we weer op weg. Maar fietsen was er bijna niet meer bij, zo slecht was het. Na ruim 7 km bijna alleen fiets duwen waren we het redelijk zat en mijn schouder begon gaar te worden. Er kwam een werktreintje aan en Luke vroeg om een lift. Dat kon wel zowaar maar hij moest eerst ergens wat wegbrengen, dat zou 30-40 minuten duren. Nou prima, we zijn daar maar lekker gaan zitten wachten. Koekjes gegeten en gedronken. Het duurde uiteindelijk iets van 1,5 uur en we begonnen toch wel zenuwachtig te worden maar het treintje kwam dus terug. De fietsen konden achterop een karretje en wij en de tassen pasten net in het treintje. Super gave lift was dat. Een en al schokken die trein maar super mooi ritje, echt fantastisch. Op een gegeven moment werden we er weer uit gezet bij een zandweg omdat hij daar weer wat ging doen. Maar vanaf daar was het nog maar 13km en we konden weer fietsen. De zandweg was aardig goed te doen op een paar te zachte stukjes na. Maar het was allang super vergeleken met het stuk dat we steeds langs de rails moesten lopen. Uiteindelijk kwamen we bij Atocha aan, heerlijk. We vonden met vragen snel een hotel en konden lekker even onder de douche. Uit eten was wat irritant omdat er een gast aan tafel bij kwam zitten die eerst probeerde gewoon wat te praten maar hij was echt slecht te verstaan. Later ging ie alleen de hele tijd vragen om ons eten, zoo irritant. Luke kon er helemaal niet tegen en die ging weg, waardoor die gast dus dat eten had. Wij aten zo snel mogelijk het eten op, wat ook niet bepaald geweldig was, en gingen weer weg.

Wel ok geslapen en zo konden we de volgende morgen weer op pad. Dit keer geen spoorlijn maar gewoon de weg. Het begon echt rampzalig zwaar, heel steil het plaatsje uit op een vrij slechte onverharde weg. Ik moest echt een aantal keer even stilstaan omdat m´n hard echt te erg tekeer ging. Na 1.5km was die erge klim voorbij en daarna was het een stuk op en neer. Dat stuk was ook heel zwaar omdat alles steil was en naar beneden was ook erg vanwege de kwaliteit van de weg. Zo gingen we dus erg langzaam maar ach het was allemaal schitterend. Uiteindelijk werd het allemaal vlakker en dat scheelde al een hoop. De weg bleef een ramp dus het was niet echt ontspannen fietsen. We konden nog wel erg wat fruit en water halen, wat wel lekker was. We hadden best wat water bij ons maar is toch fijn om nog een beetje extra te hebben. We haalden 50km en daar was het schitterend kamperen.Heel mooi tussen de zandduintjes, lekker zacht op het zand. Dit keer konden we in het licht eten. De rijst was alleen niet heel succesvol omdat rijst koken op die hoogte (3800m) nog slechter blijkt te gaan dan ik dacht. Ach ja, we hadden wat te eten. ´s Nachts wat het echt koud, zelfs ik begon het wat fris te vonden met thermokleding aan. Voor Ronald was het dus niet echt een lekkere nacht maar het is zo nog net wel te doen.

´s Ochtends warmde de zon de tent op en we ontbeten in de tent. Toen we dachten dat het wel wat opgewarmd was zijn we eruit gegaan en hebben we de spullen gepakt. Die dag was het ongeveer 50km weer maar dan vlak. De weg was echt rampzalig dus echt snel ging het niet. Er waren gelukkig wel best veel zijwegen waar we even van de hoofdweg af konden, die waren een stuk beter. Zo konden we toch delen redelijk ok fietsen. We hebben ook maar regelmatig pauze gehouden om even van het stuiteren af te zijn. We waren wel blij om Uyuni te zien liggen en nog blijer om in een hotel te zijn. Al met al wel echt super gave dagen geweest, zeker ook erg leuk om het met z´n 3en te doen. Ook zwaar, dus nu even bijkomen. Wel vanmorgen nog de was moeten doen, wat heb ik een hekel aan handwassen zeg. Maar wasserettes zijn ook niet alles omdat die de neiging hebben om alles in de droger te doen en dat is niet zo goed voor synthetische kleding.

We weten nog niet hoe lang we hier blijven maar hierna gaan we als het goed is het zoutmeer op, gaaf!

Bijna vergeten, gisteravond pizza gaan eten bij een pizzeria die door iedereen aangeraden wordt. En het was inderdaad heerlijk, we hebben dan ook echt veel zitten eten daar, genieten :).