Na onze tocht over de zoutmeren en door Chili zijn we weer wat meer in de bewoonde wereld beland. We zijn nu 2-3 dagen van La Paz, in Curahuara de Carangas, in Bolivia. Vandaag daar een rustdag gehouden, vanmorgen wel een mooi stukje gewandeld.

Ik heb net de foto´s erop gezet van het deel over de zoutmeren, het volgende deel ga ik doen als we in La Paz zijn.

De zoutmeren, Salar de Uyuni en Salar de Coipasa, waren geweldig. De rand is zacht maar als je daar overheen bent is het zout heel hard en kun je er erg goed op fietsen. er lopen ook flinke sporen over waar veel auto´s overheen gaan. Daar is het grotendeels glad en fietst het heel makkelijk. Daarbuiten heb je wat meer weerstand van opstaande zoutrandjes maar ook daar kun je wel over fietsen. Het zout heeft een mooie structuur van zeshoekjes. We fietsten de eerste dag naar een eiland op het meer, we konden het vanaf ongeveer 30km afstand zien liggen. Op het eiland mag je alleen overnachten als fietser. Er is een huisje dat oogt als soort vergaderruimte waar we in sliepen, met super uitzicht over de Salar. Het eiland zelf was ook mooi, vol met cactussen, en 2 lama´s. De waren fijn aan het rondhuppelen toen alle andere toeristen weg waren. We hebben er in de bijna volle maan nog een avondwandeling gemaakt rond het eiland.

Een dag later gingen we bij nog wat andere eilanden langs, erg leuk zo over zout fietsen en even een eiland op en dan weer een ander doel kiezen en verder fietsen. We wilden ook graag op het zout kamperen dus op een gegeven moment een plekje gezocht. De zoutrandjes weggeveegd en de tent opgezet. Was een hele toer om de haringen er een beetje in te krijgen, zelfs met steen als hamer. Helaas begon de wind ook aan te trekken nadat we hem hadden opgezet en draaide die ook zodat ie dwars op de tent kwam te staan, fijn... We hebben maar wat scheerlijnen vastgemaakt aan onze fietsen en een fietstas. Zo sliepen we niet echt rustig in de klapperende tent, maar gelukkig werd het op een gegeven moment rustiger. ´s Ochtends zonder wind was het wel mooi wakker worden met uitzicht over het meer.

We moesten nog een klein stukje naar het vaste land en daar nog een stukje om in Llica uit te komen. Op het vaste land maakten we meteen weer kennis met de geweldige wegen, pfff. Maar goed het was maar een korte dag dus het ging nog wel. We vonden er na even zoeken een redelijke plek om te slapen. Er was ´s middags nog een soort festivalletje voor kinderen, allemaal verkleed, wel grappig. Vanaf Llica gingen we naar het volgende zoutmeer, Salar de Coipasa. We hadden gehoord dat we er bij Tres Cruces op moesten kunnen dus dat probeerden we te bereiken. We moesten veel door het zachte zand, vreselijk is dat, veel fiets duwen. Langs de Salar ging het even weer wat beter maar om Tres Cruces te bereiken moesten we weer een vreselijk stuk. Daar bleek vervolgens echt niks te zijn. Van 2 dametjes konden we nog wel wat water krijgen. Het dorp maar weer uit geploeterd en een kampeerplekje gezocht tussen wat duintjes. Het was weer wat winderig en dus niet heel fijn. De volgende morgen vonden we een redelijke lading zand in onze binnentent, via achter erin gewaaid.

´s Morgens het zout op gegaan. Na een zacht stukje aan het begin was het daarna echt weer heerlijk. Er was nog niet echt een weg maar zo fietsen ging prima. Op een gegeven moment zagen we een hele stroom verkeer over de Salar rijden en na een tijdje bedachten we dat ze waarschijnlijk bij de grens vandaan kwamen. Er werden veel nieuwe auto´s vanuit Chili naar Bolivia vervoerd. Wij gingen dus maar over die route rijden want we wilden naar de grens toe. Prima weg grotendeels, op een paar zachtere stukken na. Helaas kwamen we op een gegeven moment weer op het vaste land en werd het fietsen weer minder makkelijk. Gelukkig was het nog wel redelijk te doen. We kwamen op een gegeven moment in Chili terecht, op een kleine weg zonder grenspost, wat nog niet helemaal de bedoeling was. Toen we bijna bij de grens waren wilden we weer naar Bolivia omdat we daar officieel hoorden te zijn. We besloten een weiland over te steken wat echt een heel slechte keuze was. Het bleek een vreselijk veld te zijn waar we onze fietsen over allerlei hobbels moesten duwen en over watertjes heen. Vreselijk zwaar was het. Het dorpje waar we uitkwamen bleek niks te zijn, een hotel zonder douche of een met koude douche. We besloten maar meteen de grens over te gaan naar Chili, nu volgens de officiele manier. Het dorp daar had betere accommodatie en zo kregen we toch onze warme douche, hadden we wel even nodig.

Over een paar dagen zal ik foto´s van Chili erop zetten met verhaaltje. Ik kan alvast zeggen dat het echt geweldig was, zo mooi, maar ook zeker een zwaar stuk.