Vanmorgen vroeg op gestaan (5:45) om te helpen in het cafe van de casa de ciclista. In ruil voor onze slaapplek helpen we in ieder geval bij het serveren van ontbijt, vanmorgen wat instructie gehad.

We (lees Ronald) hebben trouwens de eerste lekke band gehad. Het bleek toen dat onze reserve binnenbanden niet echt goed waren, 1 was lek en de andere was het ventiel niet heel goed maar die werkte wel. Later die andere maar geplakt en die er weer op gedaan. Mijn fiets is nog steeds ongeschonden, ongelofelijk eigenlijk.

Ik zou nog wat schrijven over Chili, dus daar komt ie. We zouden eindelijk weer eens even asfalt voelen, weliswaar voor 4km maar toch. Helaas waren ze net de weg aan het vernieuwen en konden we alsnog over de onverharde omleiding. De eerste dag gingen we maar een klein stukje dus dat was wel relaxed. We reden door een mooi groen valleitje, dat hadden we al even niet meer zo gezien. Het stond natuurlijk weer vol met lama's. We kwamen door een klein dorpje met een mooi oud kerkje. We klommen het valleitje uit over een pas met mooi uitzicht over de Salar de Coipasa waar we eerder over waren gekomen. Iets verderop, al na 20km, stopten we bij een warmwaterbron. Er waren wat ommuurde stukjes met picknickbankjes waar we ook de tent in konden opzetten, lekker beschut. We zijn er ook lekker in bad geweest en hebben meteen maar wat kleding uitgespoeld. Later kwamen er nog wat lokalen langs die het volgens mij echt als hun wasplek beschouwen en die komen dus met shampoo en al aanzetten. Er was ook een huisje bij waar ze ooit aan begonnen zijn maar niet afgemaakt. We konden er wel in en zo konden we goed uit de wind koken, gaat een stuk sneller dan meestal buiten.

De volgende dag bleek hoe we in de middle of nowhere waren beland want de hele dag hebben we 1 auto gezien tijdens het fietsen en nog 1 toen we de tent hadden opgezet. Veel dorpjes onderweg zijn ook verlaten. De route was geweldig, veel op en neer door valleitjes en dan weer bovenlangs. Het ging niet zo snel maar dat maakt niet uit, we hebben geen haast. Het is wel mooi om zo alles voor jezelf te hebben en te genieten van wat je ziet. We kwamen nog een groep viscacha's (soort konijnen, familie van de chinchilla) tegen tussen de rotsen, zijn grappige beesten. De weg waar we over reden kwam weer even door Bolivia, zonder grenspost oid. Daar net over de grens hebben we de tent opgezet. Het was wat winderig en er was niet echt een beschutte plek dus Ronald heeft geprobeerd met wat stenen een klein muurtje te maken. We kookten in de voortent zodat we geen last hadden van de wind.

's Morgens was het erg koud maar ja je wil toch op tijd vertrekken. Ontbijten doen we meestal in de tent als de zon op de tent begint te schijnen. Deze morgen was het meteen ook winderig en dan duurt het wat langer voordat het warm wordt. We begonnen met het beklimmen van een pas van zo'n 4500m, we waren op 4300m. Valt op zich wel mee maar de wind was wat zanderig en we hadden wind tegen. Het kwam er dus op neer dat we het grootste deel moesten lopen, wat heb ik een hekel aan fiets duwen door het zand. Boven kwamen we weer in Chili en daar was ook een mijnenveld, apart is dat. Naar beneden rijdend kregen we uitzicht over de Salar de Surire, erg mooi. De afdaling was deels wat te heftig met zand en grote stenen dus dan liepen we maar weer even. Beneden aan de rand van de Salar was een warmwaterbron maar het waaide zo hard dat we het te koud vonden om erin te gaan. De rest van de dag fietsten we langs de Salar, lekker vlak en makkelijk dachten we. De wind maakte daar wat anders van, het werd echt afzien. Wel heel mooi met veel vicuna's en wat flamingo's. Gelukkig kwamen we uiteindelijk uit bij een refugio. We mochten daar gratis, beschut, kamperen. We mochten ook gewoon de warme douche en de keuken gebruiken, wat een luxe. Daar zaten trouwens weer veel van die viscacha's en de paar naast de refugio waren heel tam. Nog even een stukje daar de heuvel opgelopen om nog wat mooi uitzicht te hebben.

Vanaf de refugio werd de weg beter omdat er op de Salar zout gewonnen wordt en dat bedrijf onderhoudt de weg. Dat schoot dus wat beter op. Het nadeel is dat je in plaats van 2 auto's per dag een lading vrachtwagens krijgt. Maar het was nog wel te doen en best fijn om even wat makkelijker te fietsen. We gingen eerst een pas over en daarna wat op en neer. Later wat meer langs riviertjes weer en mooie vulkanen. We kwamen die dag weer eens in een dorpje (Guallatire) uit met accommodatie. 's Avonds lekker een dubbele portie eten besteld, dat ging er wel in zeg. We hadden 2 dagen moeten lunchen met crackers en dat vult niet echt. Daar konden we ook weer wat brood kopen en koekjes en popcorn, dus we hebben daar dan ook maar een lading van meegenomen, bijna alle koekjes die ze hadden geloof ik.

We volgden de grotere weg nog 20km en daarna namen we weer een kleinere weg. Meteen geen verkeer meer op 1 politieauto na in het begin. Die vroegen nog even of alles goed ging en vroegen zich af of we wel wisten dat die weg nogal omhoog ging. Nou dat wisten we wel en dat kon je zien ook. Het eerste stuk was nog een beetje op en neer en was best goed te doen. We kwamen weer eens bij een warmwaterbron uit. Dit keer hadden ze er een klein huisje omheen gezet dus we konden lekker beschut in bad, dat was echt heerlijk. Na het lunchen met broodjes tomaat met tonijn waren we klaar voor de pas. We moesten klimmen van zo'n 4500m naar ruim 4700m. Nou is dat op zich niet zo'n groot hoogteverschil maar op die hoogte en op niet de geweldigste weg is dat toch best pittig. We fietsten elke keer een klein stukje, stopten even om bij te komen en deden dan weer een stukje. Was echt een voldoening om boven te komen, volgens de gps op 4740m. Daarna dachten we lekker afdalen tot aan de asfaltweg. Als verrassing kregen we nog lekker wat stukken zacht zand zodat we onze fietsen naar beneden meer hebben moeten duwen dan omhoog. Nog wat schitterende uitzichten erbij en zo kwamen we bij het asfalt, wat een feestje is dat. Echt lang geleden dat we dat gevoeld hadden. We moesten nog wel even een pas over naar de grens met Bolivia maar ja op asfalt valt dat ineens wel mee. Vervolgens vanaf de grens heerlijk 8km afdalen tot de grenspost. Weer een stempel gehaald en in het plaatsje gezocht naar accommodatie. Er was alleen een vreselijk hotelletje en het plaatsje was ook heel erg. We reden dus maar een plaatsje verder, zo'n 9km afdalen over een rechte weg, nooit zo snel 9km afgelegd met een max van 76 km/uur. In dat dorpje vonden we een heel karige accommodatie maar het had in ieder geval meer sfeer.

Vanaf nu weer lekker asfalt de hele dag, gaat ineens een stuk sneller. Het was ook mooier dan verwacht eigenlijk. Het blijft natuurlijk wat op en neer gaan maar we waren zo in het plaatsje 80km verderop, Curahuara de Carangas. Het laatste stuk was heel relaxed rustig naar beneden door een mooie kloof. We vonden daar dus weer eens fatsoenlijke accommodatie en internet, bewoonde wereld. Daar bleven we een dagje om wat te wandelen en te internetten, erg mooie omgeving.

Vanaf daar reden we naar Patacamaya, 100km verderop maar we waren er voor 14 uur. Het grootste deel van de route was geweldig mooi. Allerlei uitgesleten kloofjes en apart gevormde heuvels, was echt genieten. Het laatste stukje werd het minder, kregen we serieuze wind tegen en begon het wat grauwer weer te worden. Was dus fijn dat we er waren en dat we redelijke accommodatie konden vinden. Wel viel de stroom op een gegeven moment uit zodat we in een restaurant bij een gaslampje zaten te eten en verder in het hotel onze hoofdlampjes moesten gebruiken.

De volgende morgen was het echt grijs en begon het te regenen, bah. Wat is dat toch elke keer met het weer als we naar een grote stad gaan... We zijn wel gaan fietsen, toen was het weer droog. De weg die we nu moesten nemen naar La Paz was een stuk drukker en minder aantrekkelijk. Het begon na een paar km weer te regenen en we hadden er niet zo'n zin meer in. We wilden kijken of we ergens een bus konden nemen maar de dorpjes waren toch wel klein.Op een gegeven moment werd het wel weer zonnig gelukkig. De sneeuw die in de bergen was gevallen begon ook meteen weer weg te smelten. Na 40km vonden we het wel best, de hele tijd redelijke wind tegen. Daar toch maar gaan kijken of we een bus konden nemen, we waren bang dat het een minibusje zou worden waar de fiets op het dak moest. Maar we hadden geluk, een grote bus stopte waar onze fietsen nog mooi in de bagageruimte konden, ideaal. Zo reden we makkelijk naar La Paz.

Foto's van het laatste stukje naar La Paz zal ik er later ook nog opzetten.