Vanaf Chivay hebben we eerst een korte dag gefietst naar Callalli. We wisten dat het daarna zwaar zou worden en daar was nog accommodatie. Die dag hadden we het grootste deel nog asfalt, voorlopig voor het laatst. We hadden in Callalli een simpele kleine kamer voor weinig geld. Ze waren er 's middags op het binnenplaatsje wat schapen aan het klaarmaken voor het eten, ingewanden eruit halen, vacht eraf, ed. Zag er wel gaaf uit.

Vanaf Callalli begonnen we bijna meteen met klimmen, we moesten van 3800m naar 4800m op niet de beste onverharde weg. Onderaan de klim kwamen we nog 2 Italianen tegen, samen op 1 scooter, die waren ook aan het rondtrekken, idioten. De klim was echt megazwaar. Eerst kon ik nog wel fietsen maar op een gegeven moment lukte dat echt niet meer dus het werd heel veel lopen. Ronald lukte het net wel om te fietsen en hij heeft af en toe een stukje mijn fiets kunnen duwen. Er waren trouwens ook horzels daar, niet echt relaxed als die om je hoofd heen vliegen als je het al zo zwaar hebt... Nou ja, we zijn uiteindelijk boven gekomen en hadden daar uitzicht over het stuwmeer waar we heen gingen. De afdaling was deels nog wel aardig te doen en zo kwamen we uit bij een klein strandje aan het meer, ons aangeraden door de Duitse fietster. Het plekje was wel mooi en genoeg water, maar de tent stond een beetje scheef en we schoven dus 's nachts elke keer naar beneden.

Vanaf het meer (zo'n 4100m) dachten we omhoog te moeten naar 4600m (volgens de Duitse) maar dat bleek ook gewoon weer 4800m. Het begin was nog wel aardig goed te fietsen maar op een gegeven moment wilde het daar ook niet meer. Vooral de bochten waren erg, dat waren allemaal van die kombochten met bovenaan wat grind zodat je vanzelf onderin de bocht uitkwam waar de grootste stenen lagen. De beklimming bleef maar duren, elke keer dachten we weer boven te zijn, mooi niet dus. En eenmaal boven mochten we daarna natuurlijk nog de hele tijd op en neer. Gelukkig was de weg inmiddels wel beter geworden. Eigenlijk realiseerde ik me bij het terugkijken van de foto's pas echt goed hoe mooi het eigenlijk was omdat ik het onderweg vooral heel zwaar vond. We vonden wel een mooie kampeerplek, bijna volledig uit het zicht van de weg en een mooi vlak stukje. Wel op 4600m, dus erg koud. Het water in de bidons was de volgende morgen grotendeels bevroren.

De volgende dag dachten we een stukje te moeten klimmen nog en daarna afdalen en verder de rivier volgen tot Espinar. Zo lekker het in ieder geval op de kaarten (we hebben 2 kaarten die zeker op dit stuk wel heel verschillend waren en beide niet goed, altijd handig). We kregen inderdaad een afdaling maar de hoofdroute bleek niet de rivier te volgen maar fijn weer over een of andere pas te gaan, hoger dan nodig omdat er een mega mijn daar lag. Daarna dus wel weer afdalen en dan nog een stukje een beetje op en neer. Dat laatste stuk was de weg echt weer even rampzalig. Maar we kwamen lekker vroeg in Espinar aan zodat we daar even wat konden uitrusten. Wel fijn even weer een grotere plaats met voorzieningen.

Er was ons verteld dat we vanaf Espinar weer deels asfalt zouden krijgen dus daar verheugden we ons wel op. Alleen hebben we de verkeerde weg genomen met als gevolg geen asfalt maar op een gegeven moment een weggetje met flinke keien erin. Gelukkig bleek de route wel korter en kwamen we na een tijdje weer op de route die we wilde hebben. Bij een plaatsje daar was de school blijkbaar net uit en een hele groep kinderen kwam om me heen staan. Een oud mannetje kwam ze even manieren leren dat ze netjes aan me moesten vragen waar ik vandaan kwam enzo. We zijn maar snel weer uit het dorp gegaan om iets verderop te gaan lunchen zonder publiek. 2 Jongens kwamen wel een stuk met ons mee fietsen maar ze gingen we toen we gingen eten. We fietsten vervolgens een stukje door een vallei en moesten daar daarna weer uitklimmen. We kwamen uit bij een groot meer waar we weer mochten afdalen. Aan het eind werd de weg fijn een wasbordjes weg, zo vreselijk is dat. Die weg ging weer een mooie vallei waar we de rivier stroomafwaarts volgden. In die vallei werd de weg ook eindelijk asfalt, ze heerlijk, ook nog in de afdaling. Gewoon lekker benen stil en gaan. We hadden nog even een buitje maar het werd snel weer droog. In Sicuani een voor ons redelijk luxe hotel genomen omdat de rest geen warm water had en we echt wel heel gaar waren.

Vanaf Sicuani werd het fietsen weer een stuk makkelijker, dat was maar goed ook want m'n benen waren goed gaar. We gingen over asfalt stroomafwaarts langs een rivier, dat schoot dus goed op. Elk klimmetje dat erin zat voelden dat we echt niet zo fit meer waren. We reden zo naar Urcos en waren daar na 95km op tijd voor de lunch. Ik moet zeggen dat het hier om 5 uur licht wordt en we dus vaak wel rond 7 uur kunnen vertrekken. In Urcos gingen we ergens lunchen waar het zo druk was dat je moest wachten voor een plekje, maar het was gelukkig wel lekker.

Vanaf Urcos was het nog maar een kleine 50km naar Cusco. Het was een beetje op en neer maar normaal gesproken zou het best makkelijk geweest moeten zijn, was het niet dat ik me alles behalve fit voelde nog. Het werd nog een redelijke worsteling. Het laatste stuk was nog een heel stuk door de stad, druk en vergaan asfalt. Zo blij dat we bij het hostel waren, we waren er nog wel lekker vroeg ook. Het hostel was ons aangeraden door meerdere fietsers onderweg, goedkoop en goed. Er is momenteel ook een andere fietsers, de info wordt dus blijkbaar goed doorgegeven. Het is inderdaad een prima plek.

Inmiddels wel weer wat bijgekomen hier. Het is een mooie stad om wat rond te lopen. Het centrale plein is heel gaaf alleen word je er overal aangesproken of je niet een massage wil, vaag. Het plan is om morgen richting Macu Picchu te vertrekken. Een deel kunnen we fietsen maar helaas niet het hele stuk. Daarna zullen we weer even naar Cusco gaan.