Een beroemde natuurkundige heeft ooit gezegd dat tijd relatief is. Ik (Ronald) vond het altijd een goed verhaal, maar heb het nooit helemaal begrepen. Na een paar dagen in Lima begint het me echter een stuk duidelijker te worden.

Tijd is schaars
In het verkeer is tijd hier zeer waardevol. Het verkeer bestaat nagenoeg volledig uit taxichaffeurs en allemaal zijn ze bezig om voortdurend een paar milliseconden te winnen. Dit doe je door voortdurend naar het andere verkeer te toeteren om ze erop te wijzen dat het stoplicht al zeker 0,01 seconden op groen staat of dat er op de stoep nog best genoeg plek is om die stilstaande bus in te halen. Iedereen (ook niet taxichauffeurs) vindt dit volstrekt logisch en begrijpelijk.

Tijd is overvloedig
Waar iedereen het logisch vindt dat het een waanzinnige tijdsverspilling is om 0,01 seconden te lang op een rood stoplicht te moeten wachten, lijkt iedereen het ook volkomen begrijpelijk te vinden om 2 halve dagen kwijt te zijn om een pakketje op te halen bij het postkantoor. Dat tijd relatief is, begint me nu eindelijk duidelijk te worden.

De quest voor twee pakjes
Mijn fietsendrager is in de afgelopen maanden kapot gegaan en wordt nu bijelkaar gehouden door een spalkje van een tentharing en ductape. Ik had dit gemaild aan Tubus (de fabrikant) en die boden aan om gratis een nieuwe op te sturen (leve de Duitse degelijkheid). Daarnaast hebben we nog wat fietspulletjes besteld en op laten sturen naar de poste restante in Lima.
Als het goed is had alles twee weken geleden aan moeten komen, dus toen we dinsdag in Lima kwamen zijn we gelijk naar het postkantoor gegaan om ze op te halen. Hier krijgen we een klein stapeltje briefjes waar we het briefje met onze naam uit mochten zoeken, maar helaas. Volgens de dame achter de balie betekende dit dat het pakketje er nog niet was. Twee dagen later op de dag dat we de bus naar Huaraz zouden nemen, zijn we nog een keer langs gegaan. We kregen weer hetzelfde stapeltje en helaas weer niet. Maar nu bleek dat ze nog 5 stapeltjes had die ze ons de vorige keer niet heeft laten zien. En ja hoor hier zat één van de pakketjes in (2 weken eerder al aangekomen). maar dit paketje was zwaarder dan een kilo en kon dus niet verwerkt worden door het postkantoor (ze zouden zich kunnen vertillen, het pakketje weegt namelijk1,2 kilo). Dit betekende dat het pakketje in het depot lag aan de andere kant van de stad. Ik had nog een uur om er te komen voordat ze zouden sluiten dus ben gelijk in de taxi gesprongen. Esther bleef achter om te regelen dat ze het andere pakketje door zouden sturen naar een andere stad. Terwijl ze dit aan het regelen was bleek dat dit pakketje er ook gewoon was alleen dat er geen briefje voor was. Maar ook dit pakketje was te zwaar en lag in het depot. Ook Esther sprong in een taxi en kwam achter mij aan. Toen ik aankwam bij het depot bleek dat ze me niet wilden helpen want mijn rijbewijs of een kopie van me paspoort waren niet goed genoeg, ze hadden namelijk een briefje nodig dat ik bij binnenkomst in het land in me paspoort had gekregen. Vaag verhaal, maar ze waren niet gevoelig voor zielige argumenten dat we die nacht zouden vertrekken uit Lima en niet meer terug zouden komen. Vervolgens dus maar naar het busstation gegaan om de bustickets om te boeken. De volgende dag vol goede moed weer naar het depot. Daar namen ze nu wel genoegen met me paspoort en vroegen ze niet om het desbetreffende briefje (van andere namen ze zelfs genoegen met een kopietje van hun paspoort). Alleen beweerde ze nu dat er maar één pakketje was, het ander stond wel in het systeem maar was niet in het depot. Waar het wel was kon ze me niet uitleggen, maar ik moest het volgende week dinsdag of woensdag nog maar eens komen proberen.
Ik wilde wel graag het pakketje hebben dat er al wel was en kon me dus fijn onderdompelen in een fijn staaltje bureaucratie. Het gaat als volgt:
Stap 1: Haal een afhaalbewijs op bij het centrale postkantoor.
Stap 2: Breng het afhaalbewijs samen met je paspoort (of een kopie) naar balie 7 bij het depot en ontvang hier 4 andere formulieren.
Stap 3: Breng de 4 formulieren naar balie 1 en ontvang hier één ander formulier en een wachtnummer.
Stap 4: Wacht tot je naam wordt omgeroepen, je wachtnummer heeft namelijk geen functie en is alleen symbolisch. De volgorde waarin namen worden worden omgeroepen is volledig at random.
Stap 5: Klaag dat je hier al 2 uur bent en je naam nog steeds niet is omgeroepen.
Stap 6: Meld je bij balie 4, waar ze je vertellen dat je naar een kamertje mag waar iemand met je pakketje aan het wachten is.
Stap 7: Kijk hoe je ze pakje open maken en vertel ze dat de inhoud niets waard is, zodat je geen importheffing hoeft te betalen.
Stap 8: Wacht tot je naam wordt omgeroepen zodat je een formulier kan ophalen om je pakketje op te halen.
Stap 9: Haal je formulier (in viervoud) op bij balie 5
Stap 10: Ga met je formulier naar balie 2 en wacht tot dat de lunchpauze afgelopen is.
Stap 11: Ruil je formulier om voor drie andere formulieren en betaal een volledig random bedrag (in mijn geval 0,70 euro)
Stap 12: Ga na de deur naast balie 1 en haal het pakketje op wat daar de laatste anderhalve uur al op je ligt te wachten.

Dit gehele proces duurt 3,5 uur en dient doorstaan te worden terwijl je voortdurend blijft glimlachen net doet alsof je 3,5 uur voor het ophalen van een pakketje echt niet lang vind. Nu zou ik dit feest dinsdag en waarschijnlijk woensdag weer mogen meemaken, maar ik denk dat ik maar net doe alsof nieuwe fietshandschoenen nergens voor nodig zijn.