Toch nog een verlaat verhaaltje over het laatste stuk fietsen.

We waren met de bus naar Huaraz gegaan en vanaf daar gingen we weer fietsen. We gingen eerst een zijvallei in om daar dan te kunnen gaan wandelen. De weg daarin was vrij pittig, het eerst deel kon ik redelijke delen niet fietsen, Ronald nog net. Het was behoorlijk steil en een niet echt beste weg. Later werd het beter en konden we in ieder geval fietsen. We zagen onderweg nog wat jongetjes langs de kant met een lekke band. Ze hadden geen plakspullen en we gaven ze maar plakkertjes en lijm. De band was alleen al meer plakkertjes dan lijm dus ben bang dat het niet lang heeft geholpen. We fietsten door naar een lodge waar we konden kamperen. Toen we er aankwamen bleek er alleen niemand te zijn behalve de tuinman. Er was dus niks open maar we mochten er wel kamperen. Ik kwam er na een tijdje achter dat er 1 kamer open was en van de tuinman mochten we die douche en wc dan wel gebruiken, een heerlijke douche bleek het ook nog te zijn. Later op de dag kwam er nog wel iemand van de lodge en die heeft nog een andere, schone kamer voor ons open gedaan waarvan we de badkamer mochten gebruiken. We konden ook onder een afdakje koken dus was prima daar. Alleen jammer dat het de hele tijd bewolkt was en deels ook regende, zo kregen we niet het geweldige uitzicht dat je er zou moeten hebben.

De volgende dag fietsten we nog wat verder de vallei in waar we wilden kamperen om dan de dag erna te wandelen. Bij de ingang van het park kwamen we er alleen achter dat het voor 1 dag in het park ruim 1 euro pp. kostte en voor 2 of meer dagen bijna 20 euro pp. Dan maar niet kamperen en wandelen, jammer maar helaas. We fietsten wel naar 2 meertjes toe die ook mooi waren om te bekijken. We kregen nog iets te zien van de omliggende sneeuwbergen maar het was helaas wel weer redelijk bewolkt. Op de weg naar beneden kwam er toch nog even wat meer in beeld ook, gelukkig. Best gaaf daar. Naar beneden fietsen was ook nog niet makkelijk maar ging toch wat soepeler dan naar boven. We kwamen tot Caraz waar we bij een hostel konden kamperen. Onze tent bleek eerder niet meer helemaal waterdicht en we hebben hem in Caraz laten impregneren voor 1,5 euro, hopen dat ie nu weer goed is.

Omdat de tent laten behandelen een halve dag duurde vertrokken we pas na de lunch. We hadden eerst nog een stuk afdalen op asfalt en kwamen toen op een onverharde weg in de Cañon del Pato. Wat een geweldige kloof zeg, heel gaaf. We hadden 35 tunnels in ongeveer 15 km. We hadden onze hoofdlampjes maar opgezet omdat sommige toch wel erg donker waren, de meesten waren gelukkig erg kort. We kwamen uit bij een klein dorpje met een hostel maar zonder open restaurant. Dat werd op de kamer noodles koken, ook goed.

´s Nachts had het daar redelijk geregend en toen we weer verder gingen over de onverharde weg hebben we dat gemerkt. Flinke modderplassen hebben we door moeten rijden, gelukkig ging dat wel goed, geen valpartijen. Langzamerhand werd de weg wel steeds droger, verderop had het duidelijk minder hard geregend. Na een stukje klimmen was het een stuk echt dalen en dan geleidelijk de rivier verder volgen. Het bleef echt een stoere kloof, wel met wat minder tunnels gelukkig. We hadden al gehoord dat de weg steeds slechter zou worden en dat was zeker waar. Onderweg denk je steeds dat het niet slechter kan maar dat bleek toch echt te kunnen. Steeds grotere stenen op de weg en dan nog wat wasbordjes erbij, dolle pret. Om die pret compleet te maken kregen we ook een steeds hardere wind tegen waardoor we op een gegeven moment echt bijna niet meer vooruit kwamen. Best frustrerend als je weet dat je aan het afdalen bent maar toch maar 5-6 km/uur rijdt. We kregen nog wel sinaasappels van een passerende vrachtwagen. Uiteindelijk kwamen we weer op het asfalt terecht, helemaal gaar. We wilden ergens kamperen maar hadden eerst nog fatsoenlijk water nodig. We kamen uit bij het begin van de afsnijroute naar Trujillo. We hadden van anderen gehoord dat we via een priveweg moesten gaan daar en dat kon inderdaad. We konden er gelukkig ook water krijgen en we vonden snel een plekje om te kamperen. Nadeel was dat het er stikte van de steekvliegjes, zeer irritante beestjes zijn dat, miniscuul maar aggresief. Toen die eenmaal naar bed waren hebben we nog wel even lekker buiten kunnen zitten en daarna lekker geslapen.

De priveweg was een best aardige onverharde weg dus het ging allemaal wat soepeler. Na 50km op die weg was het alleen nog maar over het asfalt van de Panamericana. Kerstavond zaten we in Viru, niet het spannendste dorp maar ach. Op 25 december kwamen we aan in Trujillo. Toen we in de stad op de kaart aan het kijken waren waar we hen moesten kwam de politie vragen waar we heen moesten. Vervolgens wezen ze ons de weg en bleven ze achter ons rijden tot we er waren, wel netjes. We verblijven hier bij de Casa de Ciclistas. Dit is de oudste en er zijn al zo´n 1500 fietsers geweest. Nu waren er 3 anderen waarvan we er 1 al eerder hadden gezien, in Cusco. Wel leuk om zo met een paar fietsers bij elkaar te zitten bij een of andere fietsfreak die z´n huis openstelt voor andere fietsers. Een van de fietsers hier is al 13 jaar onderweg waarbij hij 2 keer een half jaar tussendoor thuis is geweest, nu ging ie nog 2 jaar verder en dat was het dan wel (voorlopig?), pfffffff. Er is bestaat blijkbaar ook een of andere Duitser die ruim 40 jaar onderweg is geweest, mafkees.

We hebben nog even een klein tripje gedaan naar Huanchaco, aan het strand. Daar waren we op een relaxte camping met mooi gras en hangmatten. Eerst waren we alleen en toen we weer weggingen stonden er 14 tenten, jemig hee, blijkbaar ging iedereen daar oud en nieuw vieren. We zijn er 2 nachten geweest en hebben er onze eerste golfsurfles gehad. Dat was best grappig, valt nog niet mee. De instruceur duwde ons elke keer de goede golf in en dan moesten we proberen te gaan staan en blijven staan. Allebei bleven we de eerste keer staan maar daarna natuurlijk ook veel gevallen. Maar echt slecht ging het niet. Nu in ieder geval spierpijn, wat word je toch slap van dat fietsen, geen functionerende spieren meer over.

Vanavond nemen we de nachtbus naar Cajamarca. Het was nog een heel gedoen om een maatschappij te vinden die naar de goede plek ging en de fietsen mee wilde nemen, hopen dat het nu goed gaat.

Allemaal een gezellig oud en nieuw gewenst en een gelukkig nieuwjaar!