Tsunami...
Gistermorgen zouden we vanaf Puerto Lopez naar een eiland in de buurt gaan, Isla de la Plata. Toen we bij het tourburootje aankwamen werd ons verteld dat ze niet gingen omdat er een tsunami onderweg zou zijn door een aardbeving bij Japan. We geloofden het niet meteen maar ze waren wel serieus en we kregen ons geld terug. Dus maar op internet even gaan kijken wat er was. We zagen inderdaad nieuws over de aarbeving maar de tsunami leek overal, behalve in Japan, wel mee te vallen dus wij maakten ons nergens druk om. We vonden het wel wat vreemd dat ze het internetcafe leeg aan het halen waren om ons heen. Ach ja, we zijn maar lekker gaan zwemmen. Daar werden we alleen al snel uit het water gestuurd door de politie. Toen we vertelden dat de tsunami pas over 12 uur hier zou zijn zei die dat ie dat wist maar dat ie als opdracht had gekregen dat niemand het water in mocht. Terug bij het hostel werd ons verteld dat we om 15 uur moesten evacueren wat ons nogal verraste maar voorruit. De president had besloten dat een deel van de kust moest evacueren, 240.000 mensen. We hadden nog wel even de tijd om wat spullen te pakken, de rest netjes achter te laten en nog snel wat te lunchen. Daarna gingen we met de eigenaren van het hotel met de mototaxi mee, het bleek naar 1 km verderop op een heuvel naast het dorp bij familie. Daar aangekomen bleek ook dat een tent handig was dus die haalde Ronald nog even. Daar moesten we dus een tijdje rondhangen. We gingen op een gegeven moment wat rondlopen en kwamen aan de rand van het dorp. Het viel ons op dat er nog best wat verkeer was en er ook mensen rondliepen. Omdat we nieuwsgierig waren zijn we zelf ook maar even tot aan de kust gelopen. Daar kwamen we politie en militairen tegen die ons groetten en weer verder reden. Ook waren er nog best een paar mensen in hun huis. Hmmm, toch vaag bij een evacuatie dat je blijkbaar gewoon daar mag zijn. Er was ook een bakker open, wat dan wel weer prettig was omdat we een broodje konden eten. Het algmene idee van de mensen leek wel te zijn dat het onzinnig was maar de meesten waren wel braaf iets hogerop gegaan. Uiteindelijk mochten we om 12 uur ´s nachts weer terug en zijn we weer lekker in ons bed gaan liggen, iets minder heet dan in de tent.
Helaas ging er vanmorgen nog geen boot naar Isla de la Plata dus nu gaan we morgen. Wel lekker in de zee gelegen.
Via Riobamba naar de jungle en weer omhoog naar Quito
Lang geen verhaal geschreven, sorry. Als ik klaar ben met foto´s op de site zetten heb ik vaak niet zo´n zin meer om een verhaaltje te tikken. Ik zal een kleine samenvatting geven van de afgelopen tijd.
Vanaf Cuenca zijn we naar Riobamba gegaan. Dat was een aardig stuk maar we hadden vrij veel mist en wat regen wat het wat minder aantrekkelijk maakte. In Alausi hebben we daarom een dag gewacht op beter weer, wat gelukkig werkte. Daardoor zagen we ook nog de markt die het kalme dorpje ineens een stuk levendiger maakte. Vanaf Alausi hadden we de beste klim tot nu toe, zo´n 8km tegen 10% gemiddeld, dolle pret.
Vanaf Riobamba zijn we naar beneden gereden richting de jungle. We kwamen over een weg die af en toe wordt weggevaagd door een vulkaanuitbarsting, was wel apart. Het werd er wat minder makkelijk door maar het had ook wel wat. De afdaling vanaf Baños was mooi langs verschillende watervallen. Er waren steeds weggetjes langs de tunnels voor fietsers en voetgangers. Helaas begon het al vrij snel te regenen waardoor we wel blij waren om in Puyo aan te komen, waar het toen inmiddels wel weer droog was. Vanaf Puyo naar Tena werd het echt jungle, de hele tijd door het groen met nog wel regelmatig dorpjes. We hadden wel weer wat regen maar daar beneden was het niet zo erg omdat het toch warm was. Het laatste stukje klaarde het op en net toen hadden we een pittig klimmetje, dat was serieus zweten. In Tena zijn we gaan raften, was erg mooi door de jungle. Helaas stond het water wat laag waardoor we het eerste deel vaak vast kwamen te zitten, het 2e deel was een rivier met wat meer water gelukkig. Vanaf Tena fietsten we naar Baeza, dat was een erg zware dag. Het begon vrij warm maar later werd het bewolkter en vond ik de temperatuur aangenamer. Eerst was het langzaamaan wat klimmen en wat op en neermaar later werd het pittiger klimmen. Op die klim ging het ook weer regenen wat minder aangenaam was. We klommen van 500m naar zo´n 2200m en eindigden op 1900m, wat een dag.
Vanaf Baeza zijn we met de bus naar Lago Agrio gegaan vanaf waar er vervoer was naar de jungle lodge waar we heen gingen. Eerst was het 2,5 uur met de auto en dan nog 3,5 uur met de boot. Was wel een leuke toch, het laatste stuk, op een kleiere rivier, hebben we al wat beesten gekeken. De eerste dag waren we met z´n 2en bij de lodge, dat was wel relaxt. De dag erna kwamen er 5 bij en de dag daarna nog 4. Toch was het toen ook nog steeds leuk. We hebben veel gedaan, boottochtjes (met motorkano en zelf peddelend), wandelingen overdag en ´s avonds in het donker, vissen, in een uitichttoren geweest. Het eten was prima verzorgd en de lodge zelf was ook goed, lekker veel hangmatten. We hebben best veel dieren gezien, hoewel je er meer zou moeten kunnen zien in het regenseizoen, in de jungle is het nu het droge seizoen (natuurlijk regent het ook in het droge seizoen genoeg daar). We zagen veel verschillende apen, vogels, insecten, kaaimannen, kikkers, hagedisjesetc. Het weer was goed, de eerste nacht flinke regen en onweer en vlak daarvoor en erna wat lichte regen. Verder hebben we het overdag in ieder geval droog gehouden. In het bos was het ook niet te warm omdat je lekker beschut loopt. We zijn daar 4 nachten geweest en daarna werden we weer teruggebracht naar Lago Agrio. En vanaf daar gingen we weer met de bus naar Baeza gegaan. Onderweg nog even uitgestapt om de San Rafael watervallen te bekijken, erg mooi en we zagen nog een klein slangetje.
Vanaf Baeza klommen we in 2 dagen naar Tumbaco, vlakbij Quito. De eerste dag, naar Papallacta, hadden we goed weer. Daar zijn we de volgende morgen naar thermale baden gegaan, heerlijk. Er waren maar 2 anderen dus we hadden de baden bijna voor ons alleen. Daarna zijn we gaan fietsen naar Tumbaco. Het begon meteen heel steil waardoor mijn benen zo´n beetje meteen geëxplodeerd waren. Zo werd het dus flink zwaar en het ging nog regenen ook. Boven bij de pas aangekomen (4100m) hadden we het allebei koud en we stopten in de afdaling zo gauw we een restaurantje zagen. Helaas was de soep meer kip dan soep en zijn we allebei nou niet echt weg van gekookte kip. Ach ja, het was iets warms. Daarna verder afgedaald tot aan Tumbaco, 2300m. Daar verblijven we nu bij de casa de ciclistas. Toen we aankwamen waren er 2 Spanjaarden die nu weer weg zijn, een Tsjech die we 2 keer eerder zagen en die nu even een paar dagen in Quito is, een Zwitserse, een Amerikaan en een Argentijn. Het is er dus erg gezellig en leuk om weer contact te hebben met zoveel fietsers. De familie waar we verblijven is erg aardig en de honden super lief :). We slapen er in onze tent in de tuin. We zijn 2 dagen naar Quito geweest en verder rusten we wat uit.
O ja, we kwamen er hier pas achter dat we over de evenaar geweest zijn, Lago Agrio ligt er namelijk boven.
Het plan is om binnenkort te vertrekken naar de Cotopaxi en dan vanaf Latacunga naar de kust.
Naar Cuenca en Cajas NP
Bij Vilcabamba hebben we nog een nachtje gekampeerd in een klein natuurparkje. Was een erg mooi, rustig plekje. We hadden een keukentje tot onze beschikking dus dat was prima. We maakten er een kleine wandeling over wat overgroeide paadjes. De volgende morgen begonnen weer weer met fietsen, maar we moesten eerst een rivier oversteken omdat dat de makkelijkste manier was om van de camping af te komen.
Het fietsen in Ecuador is niet makkelijk. De wegen zijn er erg steil en we hebben nog eigenlijk geen meter vlak gehad. Het is er gelukkig wel mooi dus we moeten daar maar extra van genieten. Omdat het zo steil is allemaal doen we het wat rustiger aan om het een beetje leuk te houden. We fietsen elke keer zo´n 3km en dan weer even rust en zo tot aan boven. Dan in no-time weer naar benden. Altijd zonde dat dat zo snel weer voorbij is maar ook altijd leuk zo´n afdaling. Ronald kwam tot 81.5 km/uur, ik deed het iets rustiger met 73. We hadden over het algemeen wel prima overdag tot de laatste dag naar Cuenca. We hadden nog een flinke klim te gaan maar het was nogal mistig en regenachtig. Dit maakte de tactiek van een paar km fietsen en dan rusten een beetje onhandig. Tijdens het fietsen hadden we het namelijk warm genoeg voor t-shirt en korte broek maar tijdens een pauze moesten we dan een hele lading extra kleding aandoen, over onze natte kleding, om het niet koud te krijgen. Dat werkte dus niet en we besloten dan maar een bus te nemen.
Vanaf Cuenca zijn we naar Cajas NP gegaan, een erg gaaf park met veel meertjes. We liepen de eerste middag een klein rondje om net toen de regen begon weer bij de refugio te zijn. Daar konden we lekker binnen zitten en veel thee drinken. Die avond zat het vol met 2 Fransen en 2 Oostenrijkers en de parkwachter, was wel gezellig. Het was er wel erg koud, het park ligt namelijk op zo´n 4000m en dan nog vochtig. De volgende dag een grotere wandeling gemaakt, omdat we wat verder gingen was het heel rustig omdat de meeste mensen alleen een klein rondje doen. We zagen onderweg een vos, nog dichtbij ook, toch nog een wild dier gezien, die lijken ze niet zoveel te hebben. De dag begon behoorlijk mistig maar later werd het lekkerder weer. We zijn zelfs verbrand omdat we niet doorhadden dat er blijkbaar wel een paar straaltjes zon waren geweest. We waren uiteindelijk weer voor de regen terug.Deze avond was er meer plek in de refugio en verhuisden we naar een kamertje waar een kacheltje in stond. We konden zo iets warmer wat zitten lezen ´s avonds. De laatste ochtend was het zonnig en wandelden we nog een klein stukje. Daarna met de bus weer terug naar Cuenca gegaan.
Morgen gaan we richting Riobamba.
In Ecuador
Dat is weer een tijdje geleden, inmiddels zijn we in Ecuador.
De reis naar Cajamarca ging goed, daar bleken de kamers behoorlijk duur ivm oud&nieuw. We wilden ´s nachts op het plein gaan kijken maar het hostel bleek op slot. Dan maar op ons balkonnetje sterretjes afgestoken en even voorwerk gegeken, er was alleen erg weinig. ´s Morgens toen ik brood ging kopen waren ze alweer weer fanatiek cavia´s aan het verkopen, jammie...
Vanaf Cajamarca was het 2 dagen fietsen naar Celendin. De eerste dag was ik niet zo fit en ging het klimmen me nogal moeilijk af. We konden bij een schooltje ergens slapen. Binnen vrij korte tijd had heel het dorp wel door dat we daar waren en ze kwamen allemaal even kijken. Eentje wilde ook wel even in de tent kijken hoe dat er nou uitzag. Was best grappig. We sliepen er goed en de dag daarna was ik ook weer fitter. Het was een erg mooie dag, beetje op en neer maar niet teveel en een lekker slingerweggetje. Prima weer ook dus was wel relaxt.
Vanaf Celendin namen we de bus naar Leimebamba omdat zeker ik geen zin had om eerst een paar 100m omhoog te gaan naar 3000m, naar beneden naar 900m en terug naar 3600m te gaan. De weg zou ook nog slecht zijn, wat wel meeviel, en het was daar beneden erg heet. Met de bus ging dat allemaal wel, hoewel sommige passagiers daar anders over dachten, die waren lekker aan het kotsen... Gelukkig werd dat wel in zakjes gedaan of uit het raam hangend.
Vanaf Leimebamba verder gefietst, was erg mooi en prettig fietsen door een vallei over een goede onverharde weg. Vanaf Tingo nog op en neer gelopen naar het fort Kuelap, was zeer de moeite. Ze zijn er nog druk bezig alle ruines uit te graven maar ook het overgroeide deel heeft wat gaafs. We hadden nog een beetje ruzie met de kaartjescontroleurs. De ticket office waar wij langs kwamen lopen was dicht dus we gingen gewoon naar binnen. Bleek dat we naar de parkeerplaats moesten lopen om een kaartje te kopen, moesten we een stuk afdalen en weer terugklimmen. Weer terug gekomen werden we door iemand anders gecontroleerd. Bleek dat we geen kaartjes gekregen hadden maar alleen de plattegrond, of we onze kaartjes even wilden gaan halen. Ja joh, tuurlijk.... Hebben hem toch maar even duidelijk gemaakt dat dat niet ging gebeuren en toen is ie er zelf heen gaan lopen met onze namen, die hadden we daar in het boek geschreven dus zo kon hij het controleren. We mochten wel alvast naar binnen.
We klommen uiteindelijk de vallei even uit naar Chachapoyas. Daar even gerelaxt en vervolgens de vallei weer in gegaan om er weer even een stukje uit te klimmen om een waterval te bekijken. Was wel aardig, zou 770m moeten zijn maar hij is wel erg smal. Terug beneden nog een stukje dezelfde vallei en dan een andere in gegaan, die zag eruit alsof ie wat meer water krijgt, veel meer begroeid en geen cactussen meer. Wel erg warm, we waren ook alweer flink afgedaald. In Bagua Grande zaten we nog maar op zo´n 500m. Daar waren we gewoon blij met een koude douche.
Ik was inmiddels gaar geworden van het fietsen en wandelen en de dag fietsen naar Jaen ging me niet heel best af. Het laatste stuk klimmen ging veel lastiger dan nodig en dan was het ook nog heel warm, was even geen pretje. Daar dan ook besloten dat het beter was dat ik even niet zou fietsen maar Ronald wilde wel en die heeft een hekel aan de bus. Vanaf Jaen ben ik dus met het OV gegaan en Ronald met de fiets. De eerste dag ging ik met een minibusje naar San Ignacio, waar ik iets eerder aankwam dan Ronald, die veel vroeger vertrokken was. Hij vertrok sowieso steeds vroeg omdat het dan nog niet zo warm is. Vanaf San Ignacio nam ik een auto naar La Balsa, die ze daar gebruiken als een soort bus, ze vertrekken als ze vol zijn. De fiets kon op de dakdrager. Bij La Balsa gingen we samen de grens over en namen we een stukje samen de bus naar Zumba. Dat stuk was namelijk extreem lastig en wel erg veel in de hitte om dezelfde dag nog op de fiets te doen. De bus naar Zumba was een soort omgebouwde vrachtwagen met karige bankjes erin. Een hoop gehobbel later kwamen we aan en daar overnachtten we. Vanmorgen ben ik met een normale bus naar Vilcabamba gegaan. Ronald zag ik onderweg nog en die komt als het goed is morgen aan.
Ecuador is in ieder geval duurder maar de kwaliteit zou ook hoger moeten zijn, ik ben benieuwd.
Huaraz - Trujillo
Toch nog een verlaat verhaaltje over het laatste stuk fietsen.
We waren met de bus naar Huaraz gegaan en vanaf daar gingen we weer fietsen. We gingen eerst een zijvallei in om daar dan te kunnen gaan wandelen. De weg daarin was vrij pittig, het eerst deel kon ik redelijke delen niet fietsen, Ronald nog net. Het was behoorlijk steil en een niet echt beste weg. Later werd het beter en konden we in ieder geval fietsen. We zagen onderweg nog wat jongetjes langs de kant met een lekke band. Ze hadden geen plakspullen en we gaven ze maar plakkertjes en lijm. De band was alleen al meer plakkertjes dan lijm dus ben bang dat het niet lang heeft geholpen. We fietsten door naar een lodge waar we konden kamperen. Toen we er aankwamen bleek er alleen niemand te zijn behalve de tuinman. Er was dus niks open maar we mochten er wel kamperen. Ik kwam er na een tijdje achter dat er 1 kamer open was en van de tuinman mochten we die douche en wc dan wel gebruiken, een heerlijke douche bleek het ook nog te zijn. Later op de dag kwam er nog wel iemand van de lodge en die heeft nog een andere, schone kamer voor ons open gedaan waarvan we de badkamer mochten gebruiken. We konden ook onder een afdakje koken dus was prima daar. Alleen jammer dat het de hele tijd bewolkt was en deels ook regende, zo kregen we niet het geweldige uitzicht dat je er zou moeten hebben.
De volgende dag fietsten we nog wat verder de vallei in waar we wilden kamperen om dan de dag erna te wandelen. Bij de ingang van het park kwamen we er alleen achter dat het voor 1 dag in het park ruim 1 euro pp. kostte en voor 2 of meer dagen bijna 20 euro pp. Dan maar niet kamperen en wandelen, jammer maar helaas. We fietsten wel naar 2 meertjes toe die ook mooi waren om te bekijken. We kregen nog iets te zien van de omliggende sneeuwbergen maar het was helaas wel weer redelijk bewolkt. Op de weg naar beneden kwam er toch nog even wat meer in beeld ook, gelukkig. Best gaaf daar. Naar beneden fietsen was ook nog niet makkelijk maar ging toch wat soepeler dan naar boven. We kwamen tot Caraz waar we bij een hostel konden kamperen. Onze tent bleek eerder niet meer helemaal waterdicht en we hebben hem in Caraz laten impregneren voor 1,5 euro, hopen dat ie nu weer goed is.
Omdat de tent laten behandelen een halve dag duurde vertrokken we pas na de lunch. We hadden eerst nog een stuk afdalen op asfalt en kwamen toen op een onverharde weg in de Cañon del Pato. Wat een geweldige kloof zeg, heel gaaf. We hadden 35 tunnels in ongeveer 15 km. We hadden onze hoofdlampjes maar opgezet omdat sommige toch wel erg donker waren, de meesten waren gelukkig erg kort. We kwamen uit bij een klein dorpje met een hostel maar zonder open restaurant. Dat werd op de kamer noodles koken, ook goed.
´s Nachts had het daar redelijk geregend en toen we weer verder gingen over de onverharde weg hebben we dat gemerkt. Flinke modderplassen hebben we door moeten rijden, gelukkig ging dat wel goed, geen valpartijen. Langzamerhand werd de weg wel steeds droger, verderop had het duidelijk minder hard geregend. Na een stukje klimmen was het een stuk echt dalen en dan geleidelijk de rivier verder volgen. Het bleef echt een stoere kloof, wel met wat minder tunnels gelukkig. We hadden al gehoord dat de weg steeds slechter zou worden en dat was zeker waar. Onderweg denk je steeds dat het niet slechter kan maar dat bleek toch echt te kunnen. Steeds grotere stenen op de weg en dan nog wat wasbordjes erbij, dolle pret. Om die pret compleet te maken kregen we ook een steeds hardere wind tegen waardoor we op een gegeven moment echt bijna niet meer vooruit kwamen. Best frustrerend als je weet dat je aan het afdalen bent maar toch maar 5-6 km/uur rijdt. We kregen nog wel sinaasappels van een passerende vrachtwagen. Uiteindelijk kwamen we weer op het asfalt terecht, helemaal gaar. We wilden ergens kamperen maar hadden eerst nog fatsoenlijk water nodig. We kamen uit bij het begin van de afsnijroute naar Trujillo. We hadden van anderen gehoord dat we via een priveweg moesten gaan daar en dat kon inderdaad. We konden er gelukkig ook water krijgen en we vonden snel een plekje om te kamperen. Nadeel was dat het er stikte van de steekvliegjes, zeer irritante beestjes zijn dat, miniscuul maar aggresief. Toen die eenmaal naar bed waren hebben we nog wel even lekker buiten kunnen zitten en daarna lekker geslapen.
De priveweg was een best aardige onverharde weg dus het ging allemaal wat soepeler. Na 50km op die weg was het alleen nog maar over het asfalt van de Panamericana. Kerstavond zaten we in Viru, niet het spannendste dorp maar ach. Op 25 december kwamen we aan in Trujillo. Toen we in de stad op de kaart aan het kijken waren waar we hen moesten kwam de politie vragen waar we heen moesten. Vervolgens wezen ze ons de weg en bleven ze achter ons rijden tot we er waren, wel netjes. We verblijven hier bij de Casa de Ciclistas. Dit is de oudste en er zijn al zo´n 1500 fietsers geweest. Nu waren er 3 anderen waarvan we er 1 al eerder hadden gezien, in Cusco. Wel leuk om zo met een paar fietsers bij elkaar te zitten bij een of andere fietsfreak die z´n huis openstelt voor andere fietsers. Een van de fietsers hier is al 13 jaar onderweg waarbij hij 2 keer een half jaar tussendoor thuis is geweest, nu ging ie nog 2 jaar verder en dat was het dan wel (voorlopig?), pfffffff. Er is bestaat blijkbaar ook een of andere Duitser die ruim 40 jaar onderweg is geweest, mafkees.
We hebben nog even een klein tripje gedaan naar Huanchaco, aan het strand. Daar waren we op een relaxte camping met mooi gras en hangmatten. Eerst waren we alleen en toen we weer weggingen stonden er 14 tenten, jemig hee, blijkbaar ging iedereen daar oud en nieuw vieren. We zijn er 2 nachten geweest en hebben er onze eerste golfsurfles gehad. Dat was best grappig, valt nog niet mee. De instruceur duwde ons elke keer de goede golf in en dan moesten we proberen te gaan staan en blijven staan. Allebei bleven we de eerste keer staan maar daarna natuurlijk ook veel gevallen. Maar echt slecht ging het niet. Nu in ieder geval spierpijn, wat word je toch slap van dat fietsen, geen functionerende spieren meer over.
Vanavond nemen we de nachtbus naar Cajamarca. Het was nog een heel gedoen om een maatschappij te vinden die naar de goede plek ging en de fietsen mee wilde nemen, hopen dat het nu goed gaat.
Allemaal een gezellig oud en nieuw gewenst en een gelukkig nieuwjaar!
Trujillo
Kerst!
Een beetje laat misschien, maar hierbij alsnog een kerstgroet :). Ons kerstgevoel kwam ook pas heel laat omdat het weer niet helemaal kerstachtig was en je hier toch minder overal op straat kerst tegenkomt. Gelukkig kwamen we op 1e kerstdag aan in Trujillo en toen we daar op het plein kwamen, kwam toch nog dat kerstgevoel. Zie hieronder een kleine selectie van wat we daar zagen.
Voor degene die dit vandaag nog lezen, nog een fijne (2e) kerstdag! Voor de rest, alvast een fijne jaarwisseling!
Relativiteitstheorie op z´n Peruaans
Tijd is schaars
In het verkeer is tijd hier zeer waardevol. Het verkeer bestaat nagenoeg volledig uit taxichaffeurs en allemaal zijn ze bezig om voortdurend een paar milliseconden te winnen. Dit doe je door voortdurend naar het andere verkeer te toeteren om ze erop te wijzen dat het stoplicht al zeker 0,01 seconden op groen staat of dat er op de stoep nog best genoeg plek is om die stilstaande bus in te halen. Iedereen (ook niet taxichauffeurs) vindt dit volstrekt logisch en begrijpelijk.
Tijd is overvloedig
Waar iedereen het logisch vindt dat het een waanzinnige tijdsverspilling is om 0,01 seconden te lang op een rood stoplicht te moeten wachten, lijkt iedereen het ook volkomen begrijpelijk te vinden om 2 halve dagen kwijt te zijn om een pakketje op te halen bij het postkantoor. Dat tijd relatief is, begint me nu eindelijk duidelijk te worden.
De quest voor twee pakjes
Mijn fietsendrager is in de afgelopen maanden kapot gegaan en wordt nu bijelkaar gehouden door een spalkje van een tentharing en ductape. Ik had dit gemaild aan Tubus (de fabrikant) en die boden aan om gratis een nieuwe op te sturen (leve de Duitse degelijkheid). Daarnaast hebben we nog wat fietspulletjes besteld en op laten sturen naar de poste restante in Lima.
Als het goed is had alles twee weken geleden aan moeten komen, dus toen we dinsdag in Lima kwamen zijn we gelijk naar het postkantoor gegaan om ze op te halen. Hier krijgen we een klein stapeltje briefjes waar we het briefje met onze naam uit mochten zoeken, maar helaas. Volgens de dame achter de balie betekende dit dat het pakketje er nog niet was. Twee dagen later op de dag dat we de bus naar Huaraz zouden nemen, zijn we nog een keer langs gegaan. We kregen weer hetzelfde stapeltje en helaas weer niet. Maar nu bleek dat ze nog 5 stapeltjes had die ze ons de vorige keer niet heeft laten zien. En ja hoor hier zat één van de pakketjes in (2 weken eerder al aangekomen). maar dit paketje was zwaarder dan een kilo en kon dus niet verwerkt worden door het postkantoor (ze zouden zich kunnen vertillen, het pakketje weegt namelijk1,2 kilo). Dit betekende dat het pakketje in het depot lag aan de andere kant van de stad. Ik had nog een uur om er te komen voordat ze zouden sluiten dus ben gelijk in de taxi gesprongen. Esther bleef achter om te regelen dat ze het andere pakketje door zouden sturen naar een andere stad. Terwijl ze dit aan het regelen was bleek dat dit pakketje er ook gewoon was alleen dat er geen briefje voor was. Maar ook dit pakketje was te zwaar en lag in het depot. Ook Esther sprong in een taxi en kwam achter mij aan. Toen ik aankwam bij het depot bleek dat ze me niet wilden helpen want mijn rijbewijs of een kopie van me paspoort waren niet goed genoeg, ze hadden namelijk een briefje nodig dat ik bij binnenkomst in het land in me paspoort had gekregen. Vaag verhaal, maar ze waren niet gevoelig voor zielige argumenten dat we die nacht zouden vertrekken uit Lima en niet meer terug zouden komen. Vervolgens dus maar naar het busstation gegaan om de bustickets om te boeken. De volgende dag vol goede moed weer naar het depot. Daar namen ze nu wel genoegen met me paspoort en vroegen ze niet om het desbetreffende briefje (van andere namen ze zelfs genoegen met een kopietje van hun paspoort). Alleen beweerde ze nu dat er maar één pakketje was, het ander stond wel in het systeem maar was niet in het depot. Waar het wel was kon ze me niet uitleggen, maar ik moest het volgende week dinsdag of woensdag nog maar eens komen proberen.
Ik wilde wel graag het pakketje hebben dat er al wel was en kon me dus fijn onderdompelen in een fijn staaltje bureaucratie. Het gaat als volgt:
Stap 1: Haal een afhaalbewijs op bij het centrale postkantoor.
Stap 2: Breng het afhaalbewijs samen met je paspoort (of een kopie) naar balie 7 bij het depot en ontvang hier 4 andere formulieren.
Stap 3: Breng de 4 formulieren naar balie 1 en ontvang hier één ander formulier en een wachtnummer.
Stap 4: Wacht tot je naam wordt omgeroepen, je wachtnummer heeft namelijk geen functie en is alleen symbolisch. De volgorde waarin namen worden worden omgeroepen is volledig at random.
Stap 5: Klaag dat je hier al 2 uur bent en je naam nog steeds niet is omgeroepen.
Stap 6: Meld je bij balie 4, waar ze je vertellen dat je naar een kamertje mag waar iemand met je pakketje aan het wachten is.
Stap 7: Kijk hoe je ze pakje open maken en vertel ze dat de inhoud niets waard is, zodat je geen importheffing hoeft te betalen.
Stap 8: Wacht tot je naam wordt omgeroepen zodat je een formulier kan ophalen om je pakketje op te halen.
Stap 9: Haal je formulier (in viervoud) op bij balie 5
Stap 10: Ga met je formulier naar balie 2 en wacht tot dat de lunchpauze afgelopen is.
Stap 11: Ruil je formulier om voor drie andere formulieren en betaal een volledig random bedrag (in mijn geval 0,70 euro)
Stap 12: Ga na de deur naast balie 1 en haal het pakketje op wat daar de laatste anderhalve uur al op je ligt te wachten.
Dit gehele proces duurt 3,5 uur en dient doorstaan te worden terwijl je voortdurend blijft glimlachen net doet alsof je 3,5 uur voor het ophalen van een pakketje echt niet lang vind. Nu zou ik dit feest dinsdag en waarschijnlijk woensdag weer mogen meemaken, maar ik denk dat ik maar net doe alsof nieuwe fietshandschoenen nergens voor nodig zijn.